Ilse is afgestudeerd aan de lerarenopleiding geschiedenis

Nu ik mijn diploma heb en de zomervakantie een week begonnen is, heb ik heimwee naar het lesgeven en naar de leerlingen. Terugdenkend aan het afgelopen jaar zijn er nog wat zaken en gebeurtenissen geweest die ik met jullie wil delen. Wat me bijvoorbeeld voor altijd bij zal blijven, is een schoolreisje dat we gemaakt hebben begin dit jaar.

In het kader van de lessen Mens en Maatschappij gingen we, 3 collega’s en ikzelf, met de 3 brugklassen op reis naar een historisch park met museum om de leerlingen een spannend dagje te laten beleven. Tenminste, dat is wat je als leraar graag wilt. Meestal eindigen reisjes met: “Mevrouw, ik ben moe! Kunnen we nou al gaan?”

Bellen en regelen
Het schoolreisje moest door mij geregeld worden; de LIO van het jaar voor mij had dat ook gedaan, dus dat moest goed komen. Dat was inderdaad wel de verwachting, dat het allemaal net zo soepel en vlotjes zou verlopen als vorig jaar. Ware het niet dat het 1ste probleem al bij de voorbereiding naar voren kwam; ik moest naar een soort Duitse VVV bellen en mijn Duits is niet goed! Eerst ging het nummer draaien verkeerd (dat telefoonnummer had ongeveer 12 cijfers, ik moest de eerste 0 weglaten om het  landnummer juist in te toetsen, maar daarna kwam ik erachter dat ik, omdat ik met de schooltelefoon belde, om buiten school te bellen eerst wèl een 0 moest draaien) en daarna moest ik in het Duits (Sprechen sie Englisch? Niet? Oh..) uitleggen dat ik met 70 kinderen en 4 begeleiders langs wilde komen in februari. Gelukkig kwam er net een Engelssprekende collega van haar binnen.

De dame aan de andere kant van de lijn wilde weten of ik een gids wilde boeken voor in het park. Dat moest ik overleggen en ik zei dat ik haar over een paar minuutjes terug zou bellen. Na 4 minuten belde ik terug, dacht ik, maar toen kreeg ik een vleesverpakkingsbedrijf aan de telefoon die me geen gids kon regelen, maar wel diepgevroren hamburgers kon leveren.

Nog 2 keer het nummer ingetoetst en toen had ik dezelfde mevrouw weer aan de lijn. Samen alles doorgesproken en geregeld en toen moest ik mijn e-mailadres geven. In dit e-mailadres zit een punt, een . dus. En laat ik nou net dat woord niet weten in het Duits. Na 6 minuten (!!!) heb ik een collega geroepen die Duits geeft. Toen was het binnen 2 minuten geregeld. Note to self; laat een collega bellen die de taal wel spreekt.

Eindelijk, we zijn er!
In het park aangekomen leek alles voorspoedig te gaan; alle kinderen zaten in de bus en gingen ook allemaal het park in. In het park gedroegen ze zich als engeltjes en er is niks kapot gegaan. Toen ik met een mannelijke collega aan het rondlopen was kwamen er opeens 4 meisjes naar ons toe gelopen, waarvan 1 met rode ogen en tranen op de wangen. “Mevrouw, kunnen we u even spreken?” Ik voelde de bui al hangen.. “Jennie is ongesteld geworden..” Jennie begon weer te snikken en het liefst had ik dat op dat moment zelf ook gedaan. “Jennie, heb je iets bij? Oh, je had het niet verwacht.. Oke. Laten we even naar de WC lopen om te kijken of er een automaat hangt met maandverband.”  Maar het was winter en dus waren de meeste WC’s en het restaurant dicht (de logica daarvan is mij nog steeds niet duidelijk) en op de WC’s die open waren, hing geen automaat.

Met een huilend meisje en haar 3 vriendinnen ben ik toen heel dapper naar de kassadame gelopen om te vragen of zij maandverband had. Maar natuurlijk sprak zij ook alleen maar Duits en dus moest mijn creatieve brein weer aan de slag. “Haben Sie.. Uh, einmal per monat? Nee? Niet.. Uh, Sie uh, haben.. Bloed? Blood? Nee?” Daar sta je dan, aan de kassa om tegen een Duitssprekende mevrouw uit te leggen dat je maandverband nodig hebt voor een meisje van 12 die overeind gehouden werd door haar 3 vriendinnen.  Opeens krijgt Denise een geniale ingeving: “Mevrouw! Misschien moet u het uitbeelden!”

En ja, dat heb ik gedaan. Alles voor mijn leerlingen en al helemaal als er 1 huilt. Om een lang verhaal kort te maken en om vooral niet in detail te treden; de kassamevrouw lag dubbel van het lachen, de meisjes moesten elkaar nu ondersteunen om niet op de grond te vallen van het lachen en ik had zojuist al mijn gêne losgelaten.

Eind goed, al goed
Uiteindelijk is alles goed gekomen, gelukkig. We hebben alle leerlingen weer terug de bus in gekregen en er heeft niemand overgegeven tijdens de terugreis.  Op school kreeg ik nog een bedankje en een knuffel van Jennie en bij het reisje daarna heb ik zelf een pakje maandverband meegenomen; je weet maar nooit wat je overkomt op een schoolreisje, so be prepared..

Oh trouwens, ‘Binde’ is het Duitse woord voor maandverband.

De namen in deze blog zijn gefingeerd.

Website lerarenopleiding Geschiedenis