Fahiem Skandar, derdejaarsstudent lerarenopleiding aardrijkskunde

Links en rechts van mij zag ik een hek, het was zo lang als dat het oog reikte. Ik vroeg me af wat ik tegen zou komen achter het hek. Van binnen wist ik wel dat het een aparte ervaring zou worden, maar zo apart als het daadwerkelijk was had ik het niet verwacht.

Voor ons liepen een vrouw en twee kinderen. We hoorden ze Arabisch spreken, ik keek mijn collega aan hij mij ook. We hadden onze hengel uitgeworpen en de vis hapte toe. We besloten deze drie personen te volgen, kijken waar het ons heen zou leiden.

Het Turkse Izmir veranderde in een Arabisch land, van alle kanten hoorde ik mensen in het Arabisch praten. Dit was het, hiervoor was ik naar Izmir gekomen. Ik was in de wijk Basmane, die bekend staat om de vele Syrische vluchtelingen. Deze wijk verschilde zo erg van de rest van de stad Izmir, dat we eerder al hadden leren kennen. Twee werelden in een en de zelfde stad. We wilden contact leggen met iemand, maar we wilden met de juiste persoon contact leggen. De juiste persoon voor ons zou een schooldirecteur of docent zijn die de Syrische leerlingen begeleid. Na een tijdje de mevrouw en kinderen gevolgd te hebben, kwamen we ook uit bij een school. De school had een enorm klassiek schoolplein zoals je ook in films ziet. Er waren enorm veel kinderen aan het spelen op het schoolplein. Bij de poort van de ingang stonden drie volwassenen. We besloten om een van deze drie aan te spreken. Deze meneer sprak blijkbaar ook Arabisch omdat hij Syrische afkomst was! We vroegen hem of we hem mochten interviewen voor onze studie. Hij stemde toe, maar we moesten eerst de toestemming hebben van de schoolleiding. Hij wees ons de ingang en we liepen naar binnen.

Ons uiterlijk verraadde namelijk enorm veel over onze afkomst en het was ons al opgevallen dat ze niet van nieuwsgierigheid hielden in de stad. Toen we de school binnentraden, liep er direct een man naar mij toe. Ik negeerde het en liep gewoon door, ik had al het gevoel dat we niet gewild waren daar omdat we op onze weg naar binnen al aangestaard werden. Deze manier sprak ons aan in het Turks, en daarna spraken we verder in het Arabisch. We vroegen toestemming om wat te mogen filmen en te mogen praten met de mensen. Dit mocht echter niet, hij ‘adviseerde’ ons op een niet-vriendelijke manier om direct te stoppen met filmen. We moesten eerst toestemming hebben van de overheid en de minister om onze camera te gebruiken. Vervolgens zei hij dat we het terrein moesten verlaten. We voelden ons niet veilig op dat moment, de wijk voor een deel gezien te hebben en dan deze ervaring maakte ons onzeker. Toen we uit de wijk waren heerstte er een gevoel van rust.