Rianne de Weijer, studente HAN Pabo

Studiereis Turkije: 29 april 2015

Na een drukke dag in Izmir en een avondje gezellig uit eten en stappen, was het vandaag weer tijd voor scholenbezoeken. Zo gingen we vandaag naar een school voor speciaal onderwijs. Kinderen met een stoornis of gedragsproblemen, maar ook slechthorende kinderen en kinderen met het syndroom van Down kunnen hier terecht. Deze kinderen gaan niet de hele dag naar school, maar hebben recht op een bepaald aantal groepslessen en individuele gesprekken om ze verder te helpen. Zo zijn er ook veel leerlingen die naar een reguliere basisschool gaan en na schooltijd nog naar deze school gaan voor extra hulp. Ieder kind heeft recht op het basispakket (dit wordt vergoed), maar ouders kunnen ook voor extra lessen zorgen door extra te betalen. Deze kinderen krijgen gelukkig de hulp die ze nodig hebben, maar helaas lang niet alle kinderen in Turkije.

Na deze school (waar we ook lekker hebben geluncht) gingen we even door naar de campus om onze buddy’s weer te zien en daarna gingen we door naar een kleuterschool. Hoe vaak ik daar wel niet ‘Aah!’ heb gezegd is niet te tellen. Zo schattig en leuk om kleuters te horen tellen in het Engels, ze mee te zien trommelen in de muziek les of ze te zien dansen op het schoolplein! Het is in Turkije niet verplicht om naar een kleuterschool te gaan. Vanaf 6 jaar zijn kinderen leerplichtig. Veel kleuterscholen zijn er daarom ook niet, vandaar dat ik dit erg leuk vond om te zien.

Wat ik aan deze scholen beide bijzonder vond, waren de leerkrachten. Het is fijn om te zien dat deze mensen echt passie voor hun werk hebben. Zo kregen we uitleg over speciaal onderwijs van één van de oprichters van de school. Ze had zoveel plannen en ideeën om nog te kunnen groeien en de school verder te ontwikkelen. Zelfs over de inrichting werd goed nagedacht. Je kon gewoon aan haar zien dat ze echt passie heeft voor haar werk, ook al sprak ze in het Turks. Dit zag ik ook bij de andere leerkrachten. Ze waren zo lief, zo geduldig. Ze deden dit werk niet omdat het moest, maar omdat ze die kinderen verder wilden helpen. Bij de kleuterschool zag ik dat ook terug. Ook hier waren de leerkrachten vooruitstrevend en wilden ze zich verder ontwikkelen. De manier waarop ze lesgaven was zo leuk en spontaan, dat zelfs ik geboeid zat te luisteren (ook al had ik geen idee wat er gezegd werd haha).

Tot nu toe heb ik nog geen leerkrachten gezien die voor dit beroep hebben gekozen, omdat ze niks anders wisten om te gaan doen, of omdat het wel goed verdient. Daar ben ik zo blij om. Het is zo mooi om juist die leraren aan het werk te zien. Dan zie ik weer waarom ik voor dit vak heb gekozen.

P.S. Ik heb geen foto’s van de kinderen op de school voor speciaal onderwijs gemaakt om privacy redenen. Alleen ouders en leerkrachten van de kinderen kennen de diagnose en het wordt (helaas) nog vaak als een taboe gezien om stoornissen bespreekbaar te maken.

Foto’s door: Rianne de Weijer