Mark Klingen, derdejaars student lerarenopleiding Frans.

In het kader van mijn minor “internationalisering” verblijf ik voor 5 maanden nabij de Franse hoofdstad Parijs. Een mondaine stad vol dynamiek waar nieuwe ervaringen en uitdagingen voor het oprapen liggen. In dit verhaal vertel ik kort over mijn leven in de lichtstad. Over hoe het allemaal begon en over hoe het einde nu toch al snel weer nadert.

Audrey Hepburn

“Paris is always a good idea” is wat actrice Audrey Hepburn ooit schijnt te hebben gezegd over de Franse hoofdstad. Een zin met een kern van waarheid want, zeg nou zelf, wie zou er nou niet ingaan op de mogelijkheid om deze stad te bezoeken. Op 4 januari 2019 was het in ieder geval zover voor mij. In de aanloop naar dit vertrek heb je je tijd hard nodig. Zowel voor praktische zaken als voor het emotionele aspect van het vertrek. Het is immers niet niks om zo’n lange tijd van huis te zijn. Het is hierbij gemakkelijk om in te zitten over al wat mis zou kunnen gaan. Ook mijn karakter wil dat ik nog al eens wat beren op de weg zie. Tijdens de voorbereiding en gedurende het verblijf heb ik echter ervaren dat het vaak gaat om zaken waarop je niet direct invloed hebt. Ik heb dan ook geleerd om deze zorgen meer van mij af te zetten, hoewel dit niet altijd gemakkelijk is.

Leven en studeren in Frankrijk
Mijn leven in Parijs begon met behoorlijk wat vrije tijd. Ik heb zodoende veel culturele activiteiten kunnen ondernemen. Het is geweldig om zoveel cultureel erfgoed onder handbereik te hebben. Dikwijls had ik praktisch privé rondleidingen en van wachtrijen was nog geen sprake. Ik heb gemerkt dat aarden in een ander land heel gemakkelijk gaat wanneer je de taal spreekt en de gewoonten kent. Als je, zoals ik, niet samenwoont met andere internationale studenten gaat dit denk ik nog sneller. Hoewel ik zelf vind dat ik voor mijn vertrek al erg zelfstandig was – ik kon al koken, wassen, strijken en goed alleen zijn (!) –  maakt het helemaal op jezelf aangewezen zijn, je meer bewust van de verantwoordelijkheden die je hebt ten opzichte van jezelf en anderen. Een belangrijke persoonlijke en vooral duurzame ontwikkeling zo vind ik zelf. Natuurlijk wordt er ook gestudeerd. Dit doe ik in Frankrijk aan de ESPE. Een opleiding die zich toelegt op het opleiden van leerkrachten voor het basisonderwijs. De lessen missen hierdoor qua inhoud soms wat relevantie en duren bovendien lang. Toch lukt het vaak genoeg om een koppeling te maken naar mijn eigen lespraktijk met nieuwe ideeën tot gevolg.

Nu de eerste drie maanden erop zitten, zou je inderdaad kunnen zeggen dat het einde nadert. Je zou echter ook kunnen zeggen dat er met het voorjaar juist een nieuwe periode aanbreekt. Een periode met mooi weer en hogere temperaturen waarin Parijs zich weer van een andere, nog onbekende, kant kan laten zien. Zo zie je maar, het is maar net hoe je de dingen bekijkt.