Susan Nieuwland en Ayla Koster, studentes HAN Pabo

28-04-2016

Wij zijn Susan Nieuwland (23 jaar) en Ayla Koster (21 jaar). We studeren aan de Pabo in Arnhem en zitten nu in het tweede jaar. De reden dat wij mee wilden op dit avontuur, is omdat wij erg nieuwsgierig zijn naar de Turkse cultuur. Dit sluit ook mooi aan bij onze stageklassen, aangezien wij veel kinderen van buitenlandse komaf lesgeven. Daarnaast denken we dat we veel mee terug zullen nemen en mooie ervaringen zullen opdoen.

Vanochtend traden wij de oud-Griekse stad Efeze binnen. We hadden er al veel over gelezen, maar waren alsnog verwonderd door de grootte van het gebied. Bij de ingang kregen we een audio-tourguide en een plattegrond, waardoor we naar mooie verhalen konden luisteren bij verschillende punten in het park. Naast de historische bezienswaardigheden, waren ook de katten weer aanwezig.  Ondanks dat we er al wel honderd hebben gezien in Izmir, moesten we deze toch echt even aaien.

In de bus vertelde Aike al enkele mooie verhalen, met name de bibliotheek en het theater mochten we niet missen. Dit waren dan ook een van de dingen die het meest onze aandacht trokken. Ze raadde ons ook aan om  de overdekte terrashuizen te bezoeken. Dat lieten wij ons geen twee keer vertellen, dus op het moment dat we hier arriveerden zijn we meteen een kijkje gaan nemen. Je moest hier wel entree betalen, maar dat was het allemaal waard. In dit overdekte deel waren veel overblijfselen van een wijk waar rijke families woonden. De muren en vloeren waren bedekt met prachtig mozaïek. Het viel ons op dat de resten zo goed bewaard waren gebleven, veel muren waren zelfs nog intact. Hierdoor kregen we een goed beeld van hoe het er vroeger uit heeft gezien. Er waren overal mannen aan het werk om delen van het mozaïek te restaureren. Het was mooi om te zien hoe geconcentreerd en gedetailleerd ze bezig waren. Na de terrashuizen hadden we helaas niet veel tijd meer over. We zijn nog langs resten van een enorme bibliotheek gelopen en hebben het theater bekeken. Op het moment dat we het theater binnenliepen, was er een groep vrouwen het Indonesische volkslied aan het zingen. Dat was een bijzonder moment, omdat de stemmen mooi galmden in het enorme theater. We vonden het jammer dat de tijd zo snel voorbij ging, we hadden er zo nog een paar uur rond kunnen snuffelen. Al met al was het een bijzondere ervaring en zeker een plek waar wij nog een keer terugkomen!

Susan & Ayla