Tom Schoemaker is docent aan Pabo Arnhem

Alle docenten van Pabo Arnhem druppelden na de zomervakantie weer binnen.

Veel hebben er geen zin in. Niet omdat ze hun vak niet leuk vinden, maar omdat ze de afgelopen weken het bericht hebben gekregen dat Joke Schokkenbroek, onze geliefde docent Engels, samen met haar man, is omgekomen tijdens de scheepsramp bij Zanzibar.

Joke was onze Roodkapje. Altijd huppelend door de gangen. Altijd iets bij zich om anderen te helpen. Open, nieuwsgierig, betrokken, creatief. In staat om midden tijdens een diep gesprek opeens op te staan en te zeggen: “Moet je even mee komen om te zien hoe mijn rozen bloeien.”.

Voor mij is Zanzibar een mythische plek uit sprookjes. Voor haar is het de plaats waar zij ontwikkelingswerk deed en waar ze 25 jaar geleden getrouwd is. Dat ze er nu was, was dan ook een soort tweede huwelijksreis. Zanzibar was, zeg maar, haar oma. Een vertrouwde plek waar het goed toeven is.

Totdat de Grote Boze Wolf opduikt. In haar geval in de vorm van een te volle, te oude veerboot bij een te zware wind. Of moet ik zeggen in de vorm van de zee die haar, en haar man, opat. Verzwolg met huid en haar. “Maar Zanzibar, wat heb je grote …” Het duurde lang voordat Joke, en vooral haar man, uit de buik van de zee werden bevrijd. Opluchting dat ze gevonden werden. Maar ook verdriet. Want ze leefden niet meer.

Enkele weken geleden op  zaterdag was de uitvaartdienst in de grote Eusebiuskerk in Arnhem. Zeker 2000 mensen waren er om hen te herdenken. Een prachtige, warme viering waarin veel verteld werd over wie ze waren en wat ze hadden betekend. Van verschillende kanten heb ik de opmerking gehoord: “In die viering zijn ze weer gaan leven.”

Tom

Vanmiddag vindt er op Pabo Arnhem een herdenkingsbijeenkomst plaats.