Ramadan, aankomend eerstejaarsstudent Lerarenopleiding Engels

Als kind vond ik verhalen altijd fascinerend. Ik was vrij introvert en in de wereld van films, series , tekenfilms en videospelletjes waar verhaal vaak – niet altijd – een prominente rol in speelde  was alles veilig, mooi, leuk en voelde ik mij ook op mijn gemak. Ik keek en speelde alles maar wat ik kon, al was het alleen maar voor de mooie beelden. Dit grensde aan het dwangmatige haha.

Deze waren overigens uitsluitend in het Engels en ik ontwikkelde al snel een positieve associatie met de taal. Later kwamen hier ook Engelse boeken bij en zo groeide mijn ‘gevoel’ voor Engels verder; iets waar ik ook bewust naar streefde. Tegenwoordig heb ik bijna een ziekelijke drang om een zin helemaal tot in de vergetelheid te ontleden. Haha!  Dit was mijn fundering voor de Engelse taal en hieraan heb ik mijn interesse te danken.

FAIL!

Ergens in mijn loopbaan , om het zo maar te noemen, ben ik terechtgekomen in de gezondheidszorg; mijn keuze had ik gemaakt om hierin verder te groeien. Ik wilde mensen helpen. Dit was tot mijn grote spijt toch niet gelukt. Na een jaar verzorging te hebben gedaan werd mij vriendelijk verzocht iets anders te zoeken. De reden voor mijn vertrek was mijn prestatie op stage.

“Nou iets anders dan maar”, dacht ik. Vol moed begon ik  met de opleiding doktersassistent, met de veronderstelling en het vooruitzicht dat ik hier echt wat betreft theorie en interesses iets mee kon.

Nou alles ging goed en ik kwam aan bij mijn eerste stage , om een lang verhaal kort te houden een week voor de beoordeling werd mijn stage als onvoldoende beoordeeld. Say what?! School was hier erg van geschrokken. Vooral met de gedachte dat ik het op school ”uitstekend” deed, volgens mijn docenten.

Na drie jaar lang doktersassistent te hebben geprobeerd , want meer was het niet, mocht het niet baten. Desondanks dat ben ik blij dat ik had doorgezet en heb er ontzettend veel van geleerd, zowel over mijzelf, het vak en de mensen om mij heen.

Onorthodox en risicovol

Na deze ervaringen , wat op een nachtmerrie begon te lijken door druk van thuis en peer-pressure heb ik maar toch aan mijn talenten toegegeven. Ik heb me aangemeld voor de opleiding Leraar Engels. Nog nooit had ik hieraan gedacht, niet omdat ik niet met kinderen wilde werken, of lesgeven mij stom leek, of leraren stom zijn, het was gewoonweg nooit in me opgekomen. Na een zeer zorgvuldige overweging en vele uren aan zelfreflectie en gesprekken met leraren en mensen om me heen heb ik toch de poging gewaagd om het via de 21-plus-toets te doen.

Vanaf het moment dat ik had gehoord dat ik geslaagd was voor mijn examen Nederlands kwam alles in een stroomversnelling terecht en hoorde ik al gauw dat ik de 21-plus-toets had gehaald, en enige tijd later dat ik een positief studieadvies had. Tijdens dit alles was het allemaal vrij sereen: ik probeerde er ook verder niet teveel bij na te denken, behalve dat er iets positiefs uit zou komen.

Nieuwe ‘ik’

Ik denk dat net als vele jongeren het niet makkelijk is om je plekje te vinden in deze soms grote , boze wereld. Aankomende september ga ik dan eindelijk beginnen,  een nieuwe start en wellicht ook een nieuwe ‘ik’. Ik ben nog nooit zo gefocust en vastberaden geweest in mijn leven als nu en ik sta over 4 jaar zeker weten ergens voor de klas als docent Engels.

Ik kan eerlijk gezegd niet wachten om voor de klas te staan. Cliché warning: zijn mijn obsessies toch nog ergens goed voor geweest, maar even als grapje terzijde. Ik wil echt leerlingen inspireren en hun het gevoel geven dat alles kan en letterlijk niets te hoog gegrepen is. Ik wil hun enthousiast maken voor zowel Engels als al het mooie wat de wereld te bieden heeft.

Een week voor de start van de opleiding hebben we een introductieweek waar ik ook ontzettend naar uitkijk en veel zin in heb.  Ik laat jullie meer weten in mijn volgende blog 🙂