Marieke is eerstejaars student Academische Pabo (Pabo Arnhem)

‘Wow, juf, wat ziet u er mooi uit!’
‘Dank je wel. Jij ook. Wat zit je haar mooi! Heeft je moeder dat gedaan?’
‘Neehee! Dat heb ik zelf gedaan!’ klonk het geïrriteerd.
‘Nou, nou, dat heb je mooi gedaan, hoor!’
Het kind huppelde weg. Drie stappen later begon het weer overnieuw.
‘Mooie jurk, juf!’
Het is een rok. ‘Dank je! Jij ziet er ook mooi uit!’ enzovoorts.

Je raadt het al: ik wil het hebben over Kerst! De meiden hadden krullen in hun haren en de jongens liepen in pak of met een stropdas (in combinatie heb ik ze – vreemd genoeg – niet gespot). Ik keek mijn ogen uit en bedankte moeders voor hun aandacht (“Ja, ze moest zo nodig krullen in d’r haar! Maar je moet weten dat ik er nóg drie thuis heb zitten! Ik heb de hele middag kappertje zitten spelen!” ).

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw
Ik vind Kerst heerlijk. En niet alleen omdat ik dan jarig ben. Dat zou flauw zijn. Nee, Kerst betekent een mooie boom, lichtjes, overal lekker eten en vooral: veel sneeuw. Over dat laatste ga ik niet meer hebben. Daar is al genoeg over gezeurd. Eerst dacht ik nog: wat zeurt iedereen nou? Het is prachtig buiten? Totdat mijn reisje naar Londen niet doorging door niet-rijdende-treinen. Toen had ook ik het gehad met de sneeuw.

Kerstviering
Maar goed, Kerstmis vraagt om een kerstviering op school. Dus dat hadden we dan ook. Op mijn stageschool, welteverstaan. Al weken oefenden we op de kerstmusical en vlak voor de vakantie was het zover. Eerst verzamelden alle leerlingen zich in de klas. Al het meegenomen eten werd verzameld op de instructietafel en op het digibord brandde een gezellig haardvuurtje. Op YouTube vond ik een afspeellijst met kerstliedjes en toen kon het feest beginnen.

Musical
Met stoel en al liepen de kids naar het grote lokaal waar de musical gespeeld zou worden door één van de groepen zeven (niet de mijne). Ik plantte een kind met zijn billen op zijn stoel, viste een ander kind uit het verkeerde gangpad en drukte mezelf tegen de muur aan, bij gebrek aan stoelen. De musical kon beginnen. Ik kan niet anders zeggen dan dat hij leuk gespeeld is. De kinderen deden het leuk, de aankleding was grappig en op de achterwand stonden mooi geschilderde huizen (door mijn groep zeven geschilderd, natuurlijk).

Toen de musical was afgelopen, zong een meisje uit groep vijf nog een zelfgeschreven liedje over het feit dat ‘iedereen anders is’. Dat was wel even een ontroerend momentje. Dat meisje stond daar in d’r eentje te zingen, soms zongen er andere leerlingen mee, en de tekst was echt heel erg mooi, vooral voor Kerst. En dat voor een kind uit groep vijf!

Vre… eh… eten
Na een klein gebedje kon het vreetfestijn beginnen. We wisten de kinderen nog enigszins in toom te houden door te zeggen dat ze maar drie dingetjes per keer mochten pakken, maar eigenlijk was het hopeloos. Voordat alle groepen geweest waren, had het eerste groepje het bord alweer leeg. Toch was het erg gezellig. Iedereen had zijn best gedaan en er zaten zeker erg lekkere dingen bij. (Tussendoor heb ik natuurlijk geprobeerd ook een hapje mee te pikken. Ik had tenslotte ook nog niet gegeten.) Voordat ik het wist, was het alweer zeven uur en stonden er alweer ongeduldige ouders in de gang te wachten. De kinderen sjeesden voorbij met hun smerige borden en binnen no time waren de kinderen met hun net gekamde haartjes alweer verdwenen.

Borrelen
Samen met de echte juf van groep zeven ruimde ik de zooi op en toen was het tijd voor een verdiende borrel met de leraren. Nou ja, borrel? Sinaasappelsap in mijn geval, want ik was mooi met de auto. We namen afscheid van de adjunct, die ergens anders gaat werken en proostten alvast op het nieuwe jaar. Weer een gezellige stagedag voorbij.