Thijs Verheijden, tweedejaars student basisonderwijs

Deze blog wordt u aangeboden door een voldane jongeman die na 10 dagen genieten de harde realiteit van de Nederlandse verplichtingen onder ogen zal moeten komen.

In mijn blog over de mooie studiereis naar Turkije zal ik vertellen over drie mooie dagen met mijn Turkse buddy’s. Ik werd namelijk niet alleen maar gekoppeld aan Burak, maar kreeg meteen het totaal pakket. Zijn vriendin, zijn huisgenoot, twee andere vrienden en niet te vergeten de buddy van Alexander; Onur waren er om mij nieuwe inzichten te geven over de Turkse gemeenschap.

Vrijdag 28 april

De ochtend begon met een trein- en busreis naar de andere kant van de stad. Omringd door veel groen en onder genot van een prachtig uitzicht op de baai en huizen van Izmir lag hier een hoog aangeschreven privéschool. Naar verluidt betalen ouders honderden Lira’s per week om hun kinderen naar deze hippe moderne school te laten gaan.

De school is zelfs zo hip, dat waar wij in Nederland de klassieke schoolbel kennen, deze hier is vervangen door een stukje hardstyle muziek. Verder hebben leerlingen de beschikking over een balletzaal, groot podium, gymzaal, naschools schaaklokaal, ICT lokaal, lessen beeldende vorming en muziekinstrumenten. Leerlingen mogen zelf een instrument kiezen dat ze willen leren bespelen en de drie muziekdocenten zijn ieder gespecialiseerd in deze bepaalde instrumenten. Overigens zijn de schilderijen en kunstwerken die gemaakt worden bij beeldende vorming van erg hoog niveau.

Iedereen heeft met zijn/haar groepje een klas toegewezen gekregen waarin door ons een les is gegeven. In mijn les wilden wij leerlingen de Engelse benaming van dieren leren doormiddel van een leuke spelvorm, maar kwamen erachter dat het niveau Engels er veel hoger ligt dan wij hadden verwacht. Zij zijn al vanaf de kleuters bezig met Engels en krijgen later zelfs andere vakken gegeven in het Engels.

Big or small?

In de middag zijn we naar het universiteitscomplex gegaan waar we onze buddy’s zouden gaan ontmoeten. De sfeer was meteen geweldig en na het geven van 4 presentaties over dingen als: drop, fietsen, het feit dat Nederland geen taboes kent, en een kijkje in de Nederlandse pabo, was het moment aangebroken om de eerste woorden uit te wisselen met onze buddy’s.

Meteen werden Alexander en ik verrast door de Turkse gastvrijheid. We werden namelijk meteen uitgenodigd om diezelfde dag, samen met Onur, te blijven slapen in het studentenhuis van Burak. We hebben ons eerst bij hem gesetteld, waarna we onder het genot van een biertje op het gras zijn gaan zitten aan de haven van Izmir. Hier is gepraat over de politieke situatie van Turkije, burgerlijke vrijheden, de EU, het studentenleven, enz. Later in de avond hebben Alexander en ik hen voorgesteld aan Zanger Rinus en het fenomenale nummer ‘drank en drugs’, dat hen nog lang zal heugen.

Waar gedronken wordt, moet ook het toilet worden bezocht… dus die blonde en ik naar het openbaar toilet en treffen daar een lange rij aan. Tja, wat doen we nu? Voor bomen is immers geen plek als je 5 miljoen mensen kwijt moet in je stad. Een man stapte het gebouw uit en vroeg iets aan de mensen in de wachtrij, wij hadden geen idee waar hij het over had. Vervolgens vroeg iemand aan ons: “Big or small?” Waarop Alexander direct reageerde: “I have to pee”, en meteen de man volgde naar een toch wel donker straatje. Ik vertrouwde het nog niet in deze grote onbekende stad en besefte ook dat iedereen meteen aan Alex kon zien dat hij hier niet bekend was. Ik besloot hem te volgen zodat hij er niet alleen voor zou staan als er kwade bedoelingen in het spel zouden zijn. Uiteindelijk deed de man de Turkse gastvrijheid eer aan en wees ons waar wij voor 1 Lira de wc konden gebruiken.

Ervaring met goedhartigheid in Turkije: Check.

Turken zijn relax

Die zaterdag wilden wij om 11 uur toch echt wel ons bed uit, hetgeen Onur en Burak toch erg vroeg vonden. Waarom zou je opstaan, als je geen verplichtingen hebt en slapen het mooiste is dat er bestaat? Waar ik in Nederland alles volgens planning zou doen om de dag zo productief mogelijk te maken, verliep hier juist alles op laag tempo. Er werd een uitgebreide brunch klaargemaakt. Die voor hun doen nog meeviel aangezien ze maar studenten zijn. Toen deze maaltijd na anderhalf uur op was begon een helse tocht vol wachten in het vaststaande verkeer van Izmir. Na dik drie uur kwamen we aan bij Teleferik, wat letterlijk kabelbaan betekend. Deze toeristische attractie laat je uitkijken over heel Izmir.

De Turken doen alles kalm aan. Na schooltijd hebben ze het druk met chillen (er zijn ook maar weinig banen beschikbaar), om 12:30 afspreken houdt in dat je om 13:00 uur zorgt dat je eens vertrekt en om 14:00 uur aankomt op de bestemming. Zou je, om de één of andere bizarre reden, het idee krijgen om op tijd te willen komen, dan steekt het drukke vaststaande verkeer er wel een stokje voor.

Ervaring met de mentaliteit in Turkije: Check.

Ik zal deze 10 dagen nog heugen op late leeftijd,

er is een einde gekomen aan de Turkse studietijd,

maar de nieuwe vriendschappen, blijven voor altijd.