Jeroen, derdejaars student lerarenopleiding geschiedenis

Ik ben voor mijn minor naar Nepal gereisd om daar lesmateriaal te maken in de vorm van een documentaire. Voor 3 maanden waren Tim (mijn klasgenoot) en ik aangesloten bij de Maya Foundation, een stichting die zich inzet voor de kinderen in Nepal.

Omdat onze documentaire helemaal af was en wij nog genoeg tijd over hadden, wilden Tim en ik graag nog andere activiteiten voor de Maya Foundation gaan doen. We zaten er aan te denken om mee te helpen met de bouw van een nieuwe school maar omdat dit erg veel tijd in beslag zou nemen, ging dit helaas niet door.

We hoorden dat er nog een school geschilderd moest worden in de bergen. Dit leek ons goed te doen in de tijd die we nog hadden. Dus bepakt en bezakt vertrokken wij in de ochtend met de boemelbus de bergen in. Het was niet slim om vlak van te voren een bordje Chilly Chicken Momo’s te veroberen. Dit pittig gefrituurde deeghapje met kern van kip dient meestal als avondeten, maar op deze zonnige morgen was het een uitstekend ontbijt. Tenminste, totdat ik de bus in ging. tijdens de rit werden de dumplings door mijn buik gejongleerd…

Na ongeveer een uur kwamen wij aan op onze bestemming in het dorpje Toulaket. We stopten direct voor de onbeschilderde school, waar wij werden ontvangen door onze mede-vrijwilliger Heleen. We zagen dat er veel werk te doen was. De vrijwilligers wilden eigenlijk direct aan het werk gaan, maar de Nepalese directeur van de school kwam met het volgende: “Laten we het op de Nepalese manier doen, vandaag gaan we kijken naar de muren, morgen plannen maken en overmorgen beginnen”.
“Ja hallo”, dacht ik, dat gaan we dus niet doen. Gelukkig viel Heleen mij bij en zei ze: “Nee we gaan het op de Nederlandse manier doen”. Direct beginnen dus!
De rollers werden ondergedompeld in de verf en het rollen kon beginnen. Maar niet voordat de gehele muur nat werd gemaakt. Waarom? Ik weet het ook niet! Volgens de directeur kon hierdoor de muur beter gewit worden. Maar tijdens het verven liep alle verf naar beneden. Bezwaard keek ik hoe de verf van de muur af droop en op de vloer terecht kwam. Er lag geen bedekking op de vloer, geen kranten of plastic. Ik keek naar de directeur en trok een paniekerig gezicht. Toen zei hij: “Ah don’t worry, it’s memory”. De heerlijke rustige instelling van de typische Nepalees.Na ongeveer 4 uur hadden we de gehele eerste verdieping geschilderd. Tevreden keken we naar het resultaat. Ik zag aan de reactie van de directeur dat hij er erg blij mee was.

Die nacht sliepen we in het gastgezin van Heleen. We kregen een lekker bordje Dal Bhat, de plaatselijke rijsthap, en vielen bijna tevreden in slaap. Niet voordat we onze grote vriend, op de foto, zagen rondbanjeren over onze kleren.