Yvonne Bakker, derdejaars student lerarenopleiding wiskunde.

Wat een ervaring, stage lopen in Paramaribo. Ik loop stage op een Mulo school. Hier komen leerlingen nadat ze de lagere school hebben afgerond. De meeste leerlingen gaan naar de Mulo wat vergelijkbaar is met de mavo in Nederland. Echter verschilt het niveau van de leerlingen heel erg en ook de leeftijd loopt uit elkaar.
De jongste leerling in mijn eerste klas is 13 en de oudste is 16 jaar. Je moet dus een hoop differentiëren.
Een lesdag op de Mulo school duurt 5 klokuren. Hierin passen 7 lesuren van 40 minuten en een pauze van 20 minuten. De klassen hebben allemaal een volgepland rooster. En als er een docent ziek is wordt er inval les gegeven. De leerlingen zijn altijd 5 uur lang op school. Hetzelfde geldt voor de docenten. Ook als een docent alleen de eerste 2 uur les geeft wordt er van deze docent verwacht dat hij de gehele dag aanwezig is. Dit is zo dat er altijd docenten op school zijn die kunnen invallen als dat nodig mocht zijn.

Je merkt direct dat er een andere cultuur heerst op school. De meerderheid van de docenten zijn vrouwen.
En deze vrouwen delen bijna alles met elkaar. In de lerarenkamer komen de gekste verhalen aan bod. Ook zie ik een groot verschil als ik kijk naar de manier van lesgeven bij docenten. Sommige docenten geven hun les en als de leerlingen niet willen luisteren dan luisteren ze niet. Ze delen in het begin van de les mee dat ze gaan beginnen en als het niet stil wordt betekent dat niet dat ze gaan wachten. Er zijn ook docenten die binnenkomen en een toon aanslaan, zodat de gehele klas wel stil wordt. Dit is een docent die niet tegengesproken wordt. Er zijn ook docenten die rustig binnenkomen en geen moeite hoeven te doen om de klas stil te krijgen. De docent heeft een goede band met de klas, dus de leerlingen weten wat er van ze verwacht wordt.

En ze kennen hier op school geen digitale borden. Er hangt in elk lokaal een mooi krijtbord.
Ik was zelf gewend om op een krijtbord te schrijven en ik dacht dat ik een mooi handschrift had als ik op het bord schreef. Maar dat viel helemaal in het niets bij hoe de docenten en leerlingen hier op het bord schrijven.
Ze schrijven over het algemeen allemaal nog met schrijfletters aan elkaar. Dit zorgde ervoor dat leerlingen vaak vroegen “Juffrouw wat staat daar?” of “Juffrouw wat is dat voor letter?” Gelukkig ben ik wiskunde docent, want de getallen konden ze wel gewoon lezen.

Deze krijtborden waren geen verrassing, maar het feit dat ik hier uit een boek lesgeef dat komt uit 1977 wel! Jeetje wat een andere stof wordt hier behandeld. Deze leerlingen moeten dingen kunnen die ik zelf pas op de HAN heb geleerd.
Kortom een hoop dingen waar je aan moet wennen, maar het is een super mooie ervaring!