Osman Gülmez, 3e-jaars student Leraar Economie.

In de periode van februari tot en met april heb ik geleefd in het prachtige Izmir. Hier heb ik lessen gevolgd op de universiteit en stage gelopen. Benieuwd naar mijn ervaringen? Lees dan deze blog.

3 februari was het moment dat Safa en ik samen voor het eerst op ons zelf gingen wonen in een ander land. Het was erg spannend, want je staat er alleen met zijn tweeën voor. Je laat iedereen achter om op een avontuur te gaan. Safa en ik hadden alles geregeld waardoor we met een goed gevoel in het vliegtuig zaten. Ons vlucht ging niet zoals gepland. Wij hadden vertraging van bijna 3 uur. Het was erg vervelend, maar wij konden hier niets aan doen. Het mocht de pret niet verpesten!

Eenmaal aangekomen in Izmir hebben we meegedaan met de intro week van onze nieuwe universiteit. In Izmir op de Dokuz Eylül universitesi hebben ze een Erasmus Student Network. Dit was superleuk, omdat je met alles wordt geholpen, je krijgt een buddy die je met alle zaken helpt en altijd voor je klaar staat, je hebt een groep studenten die net als jij uit het buitenland komt en tot slot je hebt nieuwe vrienden erbij. Omdat ik een Turkse afkomst heb kreeg ik in het begin vaak de vraag of ik een buddy was of een internationale student en dat was best grappig.

Safa en ik hebben samen een vakkenpakket uitgekozen, zodat we samen de lessen konden volgen en elkaar konden ondersteunen. De lessen waren in het Turks, omdat wij samen Turks konden spreken, verstaan en schrijven. We hebben in totaal 1,5 maand lessen gevolgd en toen brak de corona uit in Turkije. Turkije besloot toen om alle universiteiten te sluiten. Daar zaten we dan, geen school, helemaal alleen, niks was zeker, wat moeten we doen? We hebben toen beiden besloten om naar onze families te gaan in Turkije in plaats van terug naar Nederland. Mijn keuze hiervoor was dat ik nog hoop had dat de universiteit nog wel open zou gaan en wij onze lessen konden vervolgen. Maar helaas het slechte nieuws bleef maar komen. Ik zat 1,5 maand in Samsun bij mijn familie. Ik heb daar nog een tijdje online lessen gevolgd van de universiteit, maar naar 2 weken ben ik daarmee gestopt. Het was allemaal niet meer haalbaar en realistisch.

Zoals de meesten weten was er een vlucht verbod in Turkije en Europa. Naar veel overleggen met thuis, school, Safa en familie in Turkije hebben we besloten om terug naar Nederland te vliegen met de speciale vluchten (repatriëringsvluchten) op 30 april. Het was een rollercoaster met emoties. Ik wou graag blijven, maar ook graag terug. Ik heb mijn keuze gebaseerd op de voor- en nadelen om in Turkije te blijven. Ik had de keuze om te blijven, maar er was elk weekend straatverbod, mondkapjesverplichting, je bent niet in je eigenhuis en je kunt niet zo vrij leven als in je eigenhuis. Vandaar toch de keuze gemaakt om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis was iedereen blij dat ik terug was. Het was een heel raar ontvangst, want door de corona heb ik zelf 2 weken thuis in quarantaine gezeten. Gelukkig had ik niets! Ik heb niemand gezien en was de hele dag in mijn kamer. Ik was wel blij dat ik terug was, want na de 2 weken heb ik weer al mijn familie en vrienden gezien. Iedereen vraagt mij natuurlijk vind je het niet jammer dat je nu weer terug bent? Ik heb toen tegen iedereen gezegd: “natuurlijk vind ik het super jammer, maar in deze tijd van corona ben ik blij dat ik terug ben!”

Ik mis al mijn vrienden, mijn eigen huis, mijn universiteit en de omgeving in Izmir! Ik ga na de corona zeker weten weer terug om mijn vrienden te zien!