Mathijs Geerts, derdejaars student aan de lerarenopleiding Geschiedenis.

Op 2 februari 2016 ben ik voor vier maanden vertrokken naar Suriname. Hier heb ik in de hoofdstad, Paramaribo, les gegeven aan de leerlingen van een Mulo-school. Deze blog zal echter niet gaan over het onderwijs in Suriname, maar over een van de ontdekkingen die ik in Suriname gedaan heb, namelijk: de échte betekenis van een multiculturele samenleving.

Multiculti versus Salad bowl

Suriname is een land met een rijke geschiedenis betreffende slavernij. Dit heeft tot gevolg dat er heel veel verschillende etnische groepen aanwezig zijn in het land. In Paramaribo leven alle geloven door elkaar en in brieven aan mensen in Nederland heb ik al meer dan eens mijn bewondering uitgesproken over dit samenvloeien van culturen. In Suriname ben ik dan ook tot de conclusie gekomen dat Nederland geen ‘multiculturele samenleving’ is, maar meer een ‘salad bowl’. In een multiculturele samenleving is er één samenleving waarin iedereen elkaar respecteert en zich ook verbonden voelt. In een ‘salad bowl’ leeft eenieder met zijn of haar eigen normen en waarden naast elkaar, maar is er geen sprake van zo een verregaand onderling verband als bij een multiculturele samenleving.

‘Vrolijk’ voorjaar

Toen ik een maand in Suriname was, kwam mij ter ore dat er een opstootje was ontstaan in Nederland omtrent een folder van de Hema. De nieuwe folder van de Nederlandse winkelketen zou namelijk de titel ‘Vrolijk voorjaar’ dragen. Dit schoot schijnbaar bij veel Nederlanders in het verkeerde keelgat. Hema zou het namelijk niet aangedurfd hebben om ‘Volijk Pasen’ te schrijven. Het bedrijf zou dit niet gedaan hebben in verband met de vele moslims in Nederland die zich niet identificeren met het Paasfeest. In een artikel op de website van de NOS kon ik, in Suriname, lezen wat de reacties waren van de tegenstanders. De Hema werd door hen verdacht van islamisering. “De moslims moeten van ons paasfeest afblijven!”, zo werd er gescandeerd. Het was op dit moment dat ik tot het besef kwam dat er in Nederland geen sprake is van een multiculturele samenleving, niet zoals dat in Suriname het geval is. Zoals mijn mentor in een van haar lessen aan haar derdejaars klas vertelde: “Hier in Suriname staan de moskee en de synagoge naast elkaar. Ik heb medelijden met de Nederlanders, zij kunnen veel van ons leren”.

Hemel valt

Tijdens de stadstour van de tweede klassen ben ik, samen met de docenten en de leerlingen, binnen gelopen in de moskee. Hier werden we rondgeleid door Karim, een islamitische man van een jaar of zestig. Hij wist ons te vertellen dat de moskee in Paramaribo tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse vluchtelingen opgevangen heeft die gevlucht waren voor het schrikbewind van Adolf Hitler. Karim vertelde ons dat er veel geloven waren, maar dat zij allemaal één ding gemeen hadden, namelijk: liefde. Tijdens mijn verblijf in Paramaribo heb ik veel geluisterd naar muziek van de Nederlandse rapper Typhoon, die Surinaamse wortels heeft. In zijn nummer Hemel valt begint hij met de volgende woorden: “Wat zijn woorden opgeschreven, als de kern ervan niet wordt begrepen”. Na mijn vier maanden in Paramaribo ben ik erachter gekomen dat de gemiddelde Surinamer de kern van zijn of haar geloof beter doorheeft dan de ‘nuchtere’ Nederlander.