Door Marike Baltussen, Wietske Nieuwenhuis en Annelijn Swartjes, tweedejaars studenten lerarenopleiding Nederlands.

C’est la vie

We luisteren naar de cd ‘C’est la vie’ van Khaled om maar een beetje in de Marokkaanse stemming te blijven. Momenteel een enorme hit in Marokko en de titel van het album is eigenlijk wel toepasselijk: C’est la vie! Dit is het leven!

We vonden het leven in Marokko aangenaam. Iedereen is relaxt, niemand heeft haast en we voelden ons thuis in het land. We hadden het niet erg gevonden om nog langer te verblijven in Marokko. Echter heeft Nederland ons hartelijk ontvangen met haar heerlijke zon. Dit en alle herinneringen die we bij ons dragen, maken het wat minder erg.

De reden dat we zo enthousiast zijn over de studiereis heeft te maken met verschillende dingen. Eén van de dingen die veel indruk op ons heeft gemaakt en wat we zien als een mooie ervaring, is de workshop die we hebben gegeven. Zoals we in de eerste blog schreven, hebben we veel tijd gestopt in het voorbereiden van deze workshop.

Bij onze workshop kwamen ongeveer twintig man kijken (de verdeling van Marokkanen en Nederlanders was gelijk) en het ging over verschillende didactische werkvormen omtrent poëzie. Zo stelde iedereen zichzelf voor door middel van een gedichtje met een vaste vorm. Ook moest er op het einde een gedicht geschreven worden waarin de Marokkaanse of de Nederlandse cultuur/natuur centraal stond. Door de mengeling van de twee verschillende culturen ontstond er tijdens het uitvoeren van de werkvormen een prachtige uitwisseling.

We introduceerden het bekende gedicht ‘Denkend aan Holland’ en bespraken aan de hand hiervan de Nederlandse natuur (en cultuur). Hierop aansluitend bespraken we de poëzie in Marokko. We vroegen de Marokkaanse deelnemers of zij misschien ook iets konden bedenken wat typerend is voor Marokko en iedereen kent. Voordat we het wisten, zong iedereen uit volle borst en met enorme trots het Marokkaanse volkslied. Het gevoel van trots woelde door het lokaal heen. Dit prachtige moment vergeten we echt nooit meer!

Daarnaast hebben we op de meest bizarre plekken en de meest onverwachte locaties scholen bezocht. We hebben hierdoor een beeld kunnen vormen van het Marokkaanse onderwijs: de meeste klassen zijn groot (veertig leerlingen gemiddeld), er zijn zowel traditionele docenten als moderne docenten (die door middel van actieve werkvormen een les inrichten) en de leerlingen zijn over het algemeen erg gemotiveerd. Als de docent iets vroeg, waren er veel leerlingen die het liefst op de tafel wilden gaan staan om het antwoord te geven. De verschillen tussen het onderwijs in Marokko en Nederland waren minder groot dan we van tevoren dachten.

Als docenten (in spe) is dit een ervaring die we meenemen als we lesgeven aan een klas leerlingen met verschillende culturen en achtergronden. Doordat je tijdens deze reis echt in de cultuur van Marokko (en vooral het Marokkaanse onderwijs) duikt, ontwikkel je een goed beeld en kun je bepaalde gedragingen van Marokkaanse leerlingen hier eerder plaatsen en begrijpen. Het blijft moeilijk te omschrijven wat je in zo’n week allemaal meemaakt. We willen dus graag eindigen met het volgende: krijg je ooit de kans om deel te nemen aan deze studiereis, doe het! Deze kans krijg je echt maar een keer.