Snel op zoek naar de klas om de tieners op te halen. Toen wij bij het lokaal stonden, kwam er direct bij ons alle drie een switch. De scene was begonnen, acteren maar! Anneloes ging als een stoere, heftige meid het lokaal binnen, om de pubers op te halen. De schrik van ”Ojee, dat is een strenge tante” was duidelijk af te lezen op vele gezichten van leerlingen. De switch bij leerlingen kwam snel. Ze keken nu vooral verbaast in plaats van geschrokken. Naast de ”strenge tante” stond namelijk een hyper, enthousiaste mevrouw te springen als een stuiter bal. Wat was die omschakeling snel te zien op hun gezichten.

Ik vond het fantastisch om een heel blij persoon te spelen. Ik merkte aan mezelf dat ik door de reacties van de tieners goed in mijn rol wilde en kon blijven. Het was duidelijk te merken dat ze geïnteresseerd waren en met ons mee wilden. In de hal kwamen ze een verlegen meisje tegen die zachtjes vroeg waar zij allemaal naar toe gingen en of ze wisten wat ze gingen doen. De leerlingen keken haar aan en zeiden vragend: ”Maar jij hoort toch bij hun, jij geeft ons toch ook dramales?”. Quirine: ”Nee hoor, ik ken ze niet.” In het klaslokaal gingen de drie totaal verschillende types nog steeds door met het spelen van de scene. Toen zag je de twijfels bij de tieners. ”Zullen zij zo echt zijn?” of ”Dit spelen ze, dat kan niet anders, toch?” Wij switchend aan het begin van onszelf naar onze typetjes en de pubers constant switchend van gedachten of emoties. Dit allemaal binnen enkele minuten door slechts het zien van een korte scene, geweldig! Ondanks elke keer die switch bij de tieners, zag je ze genieten en lachen. Ze bleven volbewondering kijken naar de act. Het doel van de scene was bereikt: Het ijs is gebroken!