Tom Schoemaker is docent aan Pabo Arnhem

Nu voel ik me echt Roodkapje! Mamma HAN heeft mij net, afgelopen vrijdag, opgedragen om Oma Amerika koekjes te gaan brengen in de vorm van gastlessen. Met andere woorden: ik mag naar Amerika om gastlessen te verzorgen! Van alle kanten krijg ik de vragen op me af. Wanneer ga je? Wat ga je daar doen? Wie ga je daar ontmoeten?
Eerlijk mensen, ik weet het niet. Ik heb het gevoel alsof ik het bos word ingestuurd en zie achter elke boom een wolf op mij loeren. Hoewel ik mij meer laat afleiden door al die bloemetjes die langs het pad groeien. En soms iets verder van het pad af…

Stel nou eens dat ik ergens onderweg die wolf tegen kom… Stel nou eens dat ik hem zeg waar ik heen ga… En stel nou eens dat hij een kortere weg kent… Hoe zou die kortere weg er dan eigenlijk uitzien?

Ik heb mij die vraag ook vaak gesteld bij de versie van de gebroeders Grimm. Zo’n Roodkapje neemt natuurlijk de kortste weg maar kennelijk weet de wolf een nog kortere. Hoe kan dat? Dat kan alleen wanneer de wolf op plekken kan komen waar Roodkapje niet komen kan. Misschien kan de wolf wel over steile heuvels klimmen of tussen gevaarlijke rotsen kruipen.

Pas als je jezelf deze vraag stelt, kun je Roodkapje gebruiken om een prachtige aardrijkskunde les te verzorgen. Aan de hand van dit verhaal kun je de hoogtelijnen op een landkaart uitleggen of kun je bereken hoeveel Roodkapje eigenlijk om moet lopen. Als je dat weet, en je weet hoe snel Roodkapje loopt en de wolf kan rennen, kun je ook berekenen hoeveel sneller de wolf bij oma is dan Roodkapje.

Maar nu terug naar mijn eigen sprookje. Het had namelijk niet veel gescheeld of ik was die wolf tegen gekomen. In mijn enthousiasme vertelde ik iedereen dat ik naar Amerika wilde en wat ik wilde gaan doen. Totdat iemand zei: maar weet je wel dat je met al die vrolijke praatjes een ander op ideeën kunt brengen? Het is een soort sollicitatie hoor!

Vervolgens bleek de organisator ook nog mijn voorstel voor gastlessen rond te hebben gestuurd aan anderen met de opmerking dat dit een goed voorbeeld was en ze het op deze manier op zouden kunnen bouwen. “Shit”, dacht ik, “zo meteen gaan ze er met mijn goede ideeën vandoor…” Wolven liggen overal op de loer.

En stel dat ik nou zo meteen in Amerika aankom. Ik heb daar beelden bij, omdat ik als kind twee jaar in Amerika op de lagere school heb gezeten. Zal ik het nog wel herkennen? Of heeft oma opeens heel grote oren en ogen gekregen? Misschien wil ze me wel opeten?

Maar, laat ik me niet aanstellen. Het programma waar ik op uitgenodigd ben heet: “Little Red Riding Hood and the art of teaching life philosophy” oftewel, Roodkapje en de kunst van het levensbeschouwelijk begeleiden. Ze weten dus wat ik kom brengen. Maar ze weten ook dat ik weet hoe je de wolf kunt verslaan… Laat het een waarschuwing zijn!

Lees de eerdere blogs van Tom over ‘roodkapje’:

– Kun jij de pabo aan? (blog 1)
– Alleen de jager kan ons redden (blog 2)

website Pabo Arnhem