Dirk Meekes,

Op maandag 30 mei was het mijn beurt om te bloggen. Vandaag hadden we een relatief volle planning, waarbij we twee verschillende scholen zouden gaan bezoeken; een basisschool en een speciaal onderwijs school. Maar eerst is er natuurlijk ruimte voor een stevig ontbijt. Peter en ik deden het rustig aan ’s ochtends, wat ertoe leidde dat we maar liefst 3 minuten te laat waren voor vertrek. Alhoewel het tot dan toe nog geen enkele keer was voorgekomen dat de gehele groep op tijd was, werd onze verlate opkomst door de rest van de groep aangegrepen om een aantal taarten te eisen als goedmakertje. Nadat de flauwe grapjes van de rest van de groep op waren, besloten we te vertrekken. Eenmaal aangekomen bij het treinstation kwamen Peter en ik er echter achter dat we onze ov-kaarten vergeten waren. Alhoewel wij dit zelf geen probleem vonden, voelde ik aan mijn water dat ons weer een enorme lading flauwe grapjes en diepe zuchten te wachten stond als we aan de rest van de groep vertelden dat we én te laat waren én onze ov-kaarten waren vergeten. We bleken gelijk te hebben…

Na een korte treinreis kwamen we aan bij de eerste school. Hier werden we hartelijk ontvangen door de schooldirecteur en één van de Engels docenten. Voor we aan het programma begonnen moest er natuurlijk eerst een kopje thee in de lerarenkamer gedronken worden. Vervolgens werden we naar een lokaal gebracht, waar we een presentatie zouden krijgen over de school. ‘Presentatie’ vond ik hierbij nogal een overstatement, aangezien deze enkele minuten duurde, uit 6 slides bestond en de Engels docent letterlijk de tekst uit de slides oplas. Ik bedacht me dat ik mijn studenten een onvoldoende had gegeven voor een dergelijke presentatie en probeerde een goede vraag te verzinnen om geïnteresseerd over te komen. Nadat we een les Turks mochten bijwonen, was er in de pauze ruimte om met de Turkse kinderen een potje te voetballen. Ik bakte er vrij weinig van en was blij toen werd aangekondigd dat we de volgende school gingen bezoeken.

Eenmaal op de tweede school aangekomen, kregen we een korte uitleg van de docent. Deze vertelde onder andere hoe het Turkse speciaal onderwijs in elkaar zit en welke verschillende soorten handicaps je op deze school tegen kunt komen. Na dit praatje was het tijd voor een rondje door de school, waarbij we verschillende lessen bezochten. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het is me goed bevallen, waarbij één voorval met een Turkse leerling me vooral is bijgebleven. Bij de eerste les die we bezochten werden zo’n 10 verschillende Turkse leerlingen met diverse handicaps voorgelezen uit een boek. Toen ik het lokaal rondkeek maakte ik meteen contact met een jongen met het syndroom van down. Zodra we oogcontact maakten begon de jongen direct te giechelen en keek hij weg. Toen hij was uitgelachen keek hij weer terug. Ik stak mijn duim naar hem op, en direct barste hij weer in een lachen uit. Ik begon zelf ook te lachen en we lachten met elkaar. Ik merkte dat ik het erg bijzonder vond dat we dit met elkaar konden delen. Ondanks de verschillen in cultuur, taal, leeftijd en geestelijke gesteldheid maakten we toch een connectie met elkaar.

Nadat we nog een aantal andere lessen hebben bezocht, gingen we naar huis en konden we de rest van de dag zelf invullen. We besloten nog lekker uit eten te gaan met zijn allen, net als iedere andere dag, en sloten de dag af onder het genot van een waterpijp en een lekker koud biertje.