Deze blog is geschreven door tweedejaars-studenten Leraar Nederlands. Zij schreven dit artikel voor het studentenblad STUD., dat wordt gemaakt aan de hand van het vak School en Media.

Elk jaar geeft het ILS hun studenten de kans om ervaringen op te doen in het buitenland. Er worden reizen georganiseerd naar onder andere Turkije, Suriname en Marokko. De studiereis naar Marokko organiseren Françoise Lucas en Henk Delger met veel plezier al voor de tiende keer dit jaar.

In 2007 ging Henk voor het eerst op pioniersreis met docenten van het ILS om verkenningen op te doen in Marokko, zodat er contact kon worden gelegd met universiteiten en hogescholen. In Marokko ontmoetten de docenten Mustafa en hij is de baas van alle basisscholen op het platteland rondom Marrakesh. Twee docentenreizen volgden: in 2008 gingen ze naar Marrakesh en Akdaz. Deze reizen waren puur verkenningen en er was nog geen vaste verblijfplaats. Françoise ging in de herfstvakantie van 2009 weer terug met een aantal docenten, maar met een doel: samenwerken. Er ontstond contact met Marokkaanse scholen. “In Marokko heb je toestemming nodig van de minister om een school te bezoeken. Zonder contract kom je niet binnen,’’ beschrijven Françoise en Henk. Het contract werd opgesteld en de samenwerking om vakdidactische kennis uit te wisselen kon beginnen. Een groot avontuur, maar met gedrevenheid werd dit avontuur aangegaan.

Studenten van het ILS die meegaan met de studiereis geven aan dat ze een streepje voor hebben op studenten die niet meegaan op een studiereis. “De studenten kunnen zeggen dat ze op een school meegelopen hebben in Marokko, waardoor de studenten beter contact maken met leerlingen van Marokkaanse afkomst uit hun klas. Er is een blik van herkenning bij de leerlingen,” vertelt Françoise.

De studenten ontwikkelen zich tijdens de reis. “Je hebt het land gezien, geroken en gevoeld. Tijdens de reis worden studenten zelfstandiger, want ze komen uit hun comfortzone,” vertelt Françoise.
“De reis zorgt ervoor dat de studenten krachtiger voor de klas staan, want studenten hebben gezien dat je het met weinig middelen voor de klas ook redt. Je leert improviseren voor de klas,” vult Henk aan.

Françoise en Henk moeten lachen wanneer ze de vraag krijgen over hun leerervaring. Ze hebben namelijk geleerd om te wachten. Henk zegt hierover het volgende: “In de zestiende eeuw kwamen er handelaren naar Marokko en die werden netjes ontvangen, maar moesten weken en misschien zelfs maanden wachten voordat ze een keer konden onderhandelen met de Marokkanen. Dit is een cultureel kenmerk van Marokko. Wat we nu nog zien, is dat je heel hartelijk wordt ontvangen. De Marokkanen laten je voelen dat je welkom bent, maar je wordt ergens neergezet en moet wachten totdat er iemand komt om met je te praten.”
“In Nederland is alles resultaatgericht, maar in Marokko word je eerst vrienden, ga je een praatje maken en daarna ga je pas zakendoen. Studenten zijn hierover verbaasd,” vult Françoise aan.

Henk en Françoise hebben zeker ambities voor de reis. Ze zijn gedreven om de reis op vakdidactisch gebied beter neer te zetten. Hier moet de nadruk op komen te liggen en Henk en Françoise willen blijven voortzetten wat ze al doen. Daarnaast zou het mooi zijn als meer mensen de uitwerking van de reis zien. “Wat we ook belangrijk vinden, is dat studenten zich laten veranderen en verrassen. Het is beleven. Een reeks gebeurtenissen die je meemaakt, net als een verhaal,” sluit Henk af.