Anrien is alumnus lerarenopleiding Frans

Reünie
Vorige maand had ik een reünie van de lerarenopleiding Frans, iets meer dan een jaar na ons afstuderen. We waren met een klein groepje, maar onze klas was destijds al super klein (8 studenten), dus dat zijn we echt wel gewend. Uiteraard was het weer net zo gezellig als toen en we hadden ontzettend veel bij te praten. Het was leuk om te merken hoe iedereen zijn eigen weg is gegaan en andere ervaringen heeft opgedaan.

‘Terugkomen’ op een school
Het is een vreemd idee dat het nog maar (iets meer dan) een jaar geleden is dat ik ben afgestudeerd, want het lijkt al zo lang geleden. Ik heb inmiddels een vast contract gekregen op de school waar ik vorig jaar ben komen werken en ik heb stiekem het gevoel dat ik er al best lang werk. Dit schooljaar kon ik eindelijk terugkomen op een school, was ik niet de nieuweling, wist ik lekker al hoe alles gaat op deze school. Het was zo fijn om binnen te wandelen na de zomervakantie en collega’s te kunnen begroeten, in plaats van onwennig om je heen te kijken naar al die vreemde gezichten.

Het allerleukste was toch echter wel het terugzien van leerlingen. Ein-de-lijk heb ik leerlingen in de klas die ik vorig jaar ook heb gehad. Ik sprak jongens die ineens een lage stem hadden en een kop groter waren geworden. Meiden, die ineens jonge dames waren geworden. Wat super leuk om dat ook eens te ervaren. Om niet steeds te hoeven vragen: ‘Hebben jullie dat vorig jaar bij meneer/mevrouw Huppeldepup gehad?’ Nu kan ik gewoon zeggen: ‘Weten jullie nog, toen we vorig jaar dit en dat deden?’ Als ik nu vraag of leerlingen de dagen van de week nog weten in het Frans, beginnen ze mijn liedje te zingen. Míjn liedje, het liedje dat ze van míj hebben geleerd vorig jaar. Niet een of ander liedje waar ik nog nooit van heb gehoord. Heerlijk vind ik dat.

Ik heb nog steeds veel te leren
Natuurlijk weet ik dat ik nog een heleboel te leren heb op deze school. Ik ken echt nog niet alles en iedereen, maar het voelt wel vertrouwd en ik heb fantastische collega’s om mij heen. Vorige week vrijdag had ik behoorlijk wat tussenuren, dus ik bedacht me dat ik wel even wat lessen kon gaan observeren bij collega’s. Dat leek me wel een nuttige en leuke tijdsbesteding. Zo schoof ik aan bij een brugklas die op dat moment geschiedenis kreeg. Ik had de klas zelf niet wat tot een geinige situatie leidde:

“Hee, er zit een meisje achterin de klas. Hoi, hoe heet jij, wat doe jij hier?”
– “Ik ben docent op deze school.”
“Oh… … … Welk vak geeft u?”

Begin ik te denken dat ik een heuse docent aan het worden ben, met mijn 22 jaar en al één jaar (heuj!) werkervaring, krijgen we dit: ‘meisje, wat doe jij hier?’ Zet je weer even met beide benen op de grond.