Janne is derdejaars student Pabo Groenewoud Nijmegen

Daar zit ik dan, in Nepal. Zo’n kleine 7100 kilometer van Nederland – ook wel Siberië met afsluitdijk genoemd sinds afgelopen Winter. Het prettigste en eerste verschil dat mij tegemoet kwam was dan ook de temperatuur in Kathmandu!

Kathmandu
Ik ben woensdag 3 februari, samen met Joryl en Wouter aangekomen in Nepal, Kathmandu. De lange vlucht (zo’n 20 uur) was prima te doen, ik heb alleen niet zoveel geslapen. We werden op het vliegtuig opgehaald door een Nepalese jongen, hij had bloemenkransen bij zich voor ons, ik voelde me meteen welkom! Met de taxi zijn we naar ons hotel gebracht. De eerste indrukken van deze stad: chaos, ze rijden aan de verkeerde kant van de weg, grote tegenstelling in alles, veel smog en ga zo maar door. Ik heb mijn ogen uitgekeken.

Pokhara
De volgende ochtend ging de wekker om 06:00. Opgestaan, spullen gepakt en naar de bus gebracht die ons naar Pokhara zou brengen. Terwijl we Kathmandu uitreden kreeg ik een beetje mijn eerste cultuurshock. Er liggen zoveel zwerfkinderen naast de weg. Ze scharen zich ’s ochtends rond een vuurtje en houden zich zo warm. Dat was wel erg heftig om te zien.
Na 7 uur in een hobbelende bus over mooie bergpassen waren we dan eindelijk in Pokhara, de plek waar we de komende vier maanden in het weekend zullen verblijven. Daar stonden René (stichting Maya) en Prem (onze taalleraar) op ons te wachten. Het was fijn om een bekend gezicht te zien zo aan de andere kant van de wereld. Het blijft nog steeds erg onwerkelijk dat je echt in Nepal bent, zeker toen ik de toppen van de Himalaya boven alles uit zag torenen.

Taalcursus & Pokhara
De afgelopen dagen hebben we een taalcursus Nepali van vier dagen gevolgd (snelcursus dus!). Hier hebben we vooral de basisdingen geleerd zoals: kasto raamro! (heel goed), hazur (ja), chaina (nee), man parchha (i like), namaste (hallo) enzovoorts! We hebben echt een super leuke leraar, Prem. Hij heeft ons dinsdag ook meegenomen naar een aantal tempels, en uitgelegd hoe de cultuur in elkaar zit.

Er zijn nog een aantal andere stagiaires en vrijwilligers van Stichting Maya hier aan het werk. Met hun trekken we in de weekenden veel op. Vaak samen eten en samen dingen ondernemen.

We hebben bijvoorbeeld al een uitstapje gemaakt naar Sarangkot, ergens boven op een berg. Hier hebben we de zonsondergang en zonsopgang gezien. Het was helaas een beetje mistig, maar ik heb toch een glimp op kunnen vangen van de Annapurna en de Machapurche! (Himalaya-gebergte). We hebben ook al geroeid op het Phewa meer, waar Wouter natuurlijk werd gebombardeerd tot kapitein (altijd handig, een man mee op reis!).

Typisch Nepalees?
Een paar typische Nepalese dingen die ik nu al ben tegengekomen:

– Er lopen overal koeien op de weg (heilig he!);
– Ze zijn enorm gastvrij en vriendelijk;
– Alles is hier heel erg goedkoop (ontbijt met pancakes, french toast en lemonade voor maar 2€);
– Als toerist wordt je mega opgelicht, omdat het toch allemaal heel goedkoop is, voor Nepalezen zijn de prijzen nog lager;
– Als ik mijn volunteer-pasje laat zien zijn de prijzen ook opeens lager (mensen hier zijn erg dankbaar dat wij hier komen helpen);
– Ze gebruiken alleen hun rechterhand, want je linkerhand gebruik je alleen voor onreine dingen (wc!);
– Ze eten twee keer per dag Dhaal baat (rijst met linzen);
– Ze drinken thee met heel, heel veel suiker en melk;
– Ze douchen zich misschien 1 keer per week;
– Ze staan om 06:00u op en gaan om 21:00u al naar bed.

En ik kan nog wel even door gaan!

Adhikaridanda
Dinsdagmiddag zijn we naar ons gastgezin gebracht. Ik moet zeggen dat Stichting Maya alles echt perfect voor ons geregeld heeft! We worden super opgevangen en begeleid hier. Ook als we ergens mee zitten kunnen we altijd bij René terecht, super dus!

Ik woon doordeweeks in het dorpje Adhikaridanda, bij een gezin met baabaa (papa), aamaa (mama), didi (grote zus) en baabu (baby boy). Ik heb hier ook mijn eigen kamertje (met hele grote spinnen). Ze zorgen echt heel goed voor me, en ze geven me een beetje een voorkeursbehandeling omdat ik hun gast ben denk ik. Hier heb ik en moet ik nog steeds erg aan wennen.

Ik heb het de eerste dagen dan ook wel moeilijk gehad. Vooral de rijst met linzen om 08:30 gaan er bij mij erg moeilijk in. Ze leven hier heel primitief, en zijn eigenlijk de hele dag bezig met zichzelf onderhouden. Het sprokkelen van hout, gewassen verbouwen, bomen omhakken, buffels melken .. ja ik leef echt in een geschiedenisboek!

Onderwijs in Nepal
Ook ben ik deze week voor het eerst naar mijn schooltje geweest in Adhikaridanda (we gaan ook nog naar Simpali). Het schooltje heet de Shree Parashu Primary School. Er lopen 7 leerkrachten en een conciërge rond op school. Er zijn 7 klassen: de nursery, kinder garden en class 0 to 5.

Ik heb me de afgelopen dagen enorm lopen verwonderen over het onderwijs hier. Leerkrachten zijn net zo vaak in de lerarenkamer als in de klas te vinden. Er hangt een rooster in de lerarenkamer, maar dit wordt totaal niet nageleefd. De klas zit dus vaak zonder leerkracht, waardoor de kinderen overal in de school en buiten de school te vinden zijn. Als een leerkracht opeens weg moet, en vervolgens de hele dag wegblijven is dit geen probleem. Er is geen orde in de klas of in de school. Wil een leerkracht orde scheppen gebruikt hij helaas vaak zijn eigen handen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Erg dankbaar
De leerkrachten geven aan erg dankbaar te zijn voor het werk dat wij komen doen. Ze benoemen ook steeds dat ze erg dankbaar zijn voor het werk dat Joëlle (pabo-studente) vorig jaar op de school heeft verricht. Jammer genoeg zien wij erg weinig terug van de workshops die vorig jaar door Joëlle zijn gegeven. De leerkrachten kunnen echt wel precies vertellen wat ze hebben geleerd vorig jaar. Ook hangen nog steeds in ieder lokaal de schoolregels met pictogrammen. Wij hopen dan ook dat het helpt om deze workshops weer te herhalen. Je moet je namelijk wel realiseren dat deze leerkrachten geen opleiding hebben gehad, en dat de overheid een paar handreikingen heeft gegeven. Een groot verschil dus met opleidingen bij ons.

Niet te vergeten de kinderen hier op school. Ze vinden ons erg interessant, en als wij een lokaaltje binnen lopen is er totaal geen aandacht meer voor de les. Aan het staren van mensen ben ik gelukkig al een beetje gewend, we worden namelijk overal nagekeken (en dat geldt dan vooral voor Joryl en mij!).

Volgende week zullen we ook gaan kijken in de school op Simpali. Dan gaan we ook plannen wanneer we de cursussen van vorig jaar gaan herhalen, en gaan we nieuwe cursussen vormgeven.

Nepal is een prachtig land, met een typische cultuur, en ik weet zeker dat ik hier enorm veel over mezelf maar ook over andere mensen zal gaan leren. Ik ben nu al erg blij dat ik voor Nepal als buitenlandstage heb gekozen, want het voelt echt als een uitdaging!

Namaste mero saathi haru, pheri beTamlaa (doei mijn vrienden, tot de volgende keer!)

Janne

Meer informatie over Pabo Groenewoud Nijmegen