Marisa Tuinstra (23), 4e-jaarsstudent Lerarenopleiding Aardrijkskunde.

Stel je voor, je hebt net een complete dag liggen snorkelen in kristal helder water en je zit nu in de punt van een boot naar de ondergaande zon te kijken. Links, boven de indigo blauwe zee, kleurt een donkere onweerswolk de lucht bijna zwart, terwijl de ondergaande zon recht voor je de lucht een paars-gouden gloed geeft. Een aangenaam warm briesje waait door je haar en je deint rustig op en neer terwijl de boot zich langzaam een weg baant naar de haven van Karimunjawa, een eiland voor de kust van Java, Indonesië. Je voelt je helemaal tevreden en terwijl de Indonesiërs, die op de boot werken een lied beginnen te zingen, schieten herinneringen van het prachtige koraal, de visjes en een zeeschildpad die je die dag hebt gezien voor je geestesoog.

Het uitzicht van de boot

Dit is slechts een klein moment van de vele mooie herinneringen die ik heb mogen maken op mijn buitenlandse reis naar Indonesië. De plek die ik voor 4,5 maand mijn thuis heb mogen noemen. De plek die mij haar prachtige en diverse cultuur heeft laten ervaren én de plek waar ik oog in oog met mezelf heb gestaan.

Studeren in het buitenland is een prachtig voorrecht die ik aan raad voor iedere student. Het is zo bijzonder om les te volgen op een Indonesische universiteit, om stage te lopen de internationale school van Yogyakarta en om je echt thuis te voelen op een plek, letterlijk aan de andere kant van de wereld. En hoewel je je bezig houdt met je minor pak je iedere mogelijkheid aan die zich aanbied om de cultuur en de natuur van Indonesië te zien en te ervaren. Ieder vrij weekend, iedere vakantie mogelijkheid.

Zo heb ik prachtige avonturen beleeft met mijn huisgenootjes; Bali, Sulawesi, Java. Maar de mooiste ervaring was toch echt een ideale combinatie tussen stage en vakantie. Mijn trip naar Batukaras met de oudste studenten van YIS (Yogyakarta Independent School).

Ik zal een bijzondere ervaring altijd met trots meenemen van deze trip. We gingen bodyraften in de Green Canyon en helemaal aan het einde kreeg je de kans om van een rots te springen (zeker 6 meter hoog!). Ik ging deze uitdaging graag aan, maar zodra ik eenmaal op de ronde top van de rots stond en naar mijn kleine spiegelbeeld beneden keek klopte mijn hart in mijn keel. Ik heb veel mogen leren van mijn tijd in Indonesië en ik vond deze sprong een mooi symbool daarvan. Aan het begin van een val, niet wetend hoe je eindigt (…) zo voelde het begin van mijn reis ook en terwijl ik een stukje naar achter liep, een aanloopje nam en sprong voelde het alsof ik alles weer even opnieuw beleefde. Ik liet mijn onzekerheden achter me en kon alleen maar gillen maar wat voelde ik me vrij! En terwijl het water me veel te snel verwelkomde, wenste ik alleen maar vurig dat ik alles nog een keer kon doen.

De Green Canyon