Sterre Maas, 3e-jaar student Leraar Aardrijkskunde.

Het lijkt nu al weer zo lang geleden dat ik terug in Nederland ben na mijn verkorte reis naar Jogjakarta, Indonesië. Ik schrijf deze blog namelijk op 16 juni, als het niet voor Corona was dan kwam ik pas 24 juni terug naar Nederland.

Mijn reis was dus veel korter dan verwacht, jammer. Maar veel kan ik er nu niet aan doen. Ik ben daarom ook heel blij met alle verhalen en avonturen die ik al wel heb kunnen meemaken in die korte 8 weken dat ik wel in Indonesië was.

Zo heb ik ervan genoten om daar even als leraar te werken, natuurlijk waren er soms wat irritaties. Zo ben ik het niet gewent dat leerlingen in Indonesië midden in je uitleg naar een andere tafel mogen verhuizen zonder iets te zeggen tegen jou als leraar of dat veel leerlingen in de les hun schoenen uit doen en met blote voeten rondlopen. Na dit soort dingen even bij de Indonesische leraren na te vragen om er zeker van te zijn dat de leerlingen niet gewoon met mij aan het sollen zijn ga je dit soort kleine dingen gewoon accepteren. (Ook al vind ik het schoenen uit doen in de klas nog steeds wel een beetje vies.) Na een tijdje weer in Nederland ga je van die kleine dingen misschien ook wel weer missen.

Mijn leven in Indonesië bestond natuurlijk niet alleen uit leraar zijn, ik was door natuurlijk ook gewoon even een echte toerist soms. Er was genoeg om te ontdekken in Jogjakarta van enorme tempels tot musea en kleine werk cafeetjes. Ik kan het echt iedereen aanraden om naar dit land toe te gaan zo niet als je minor dan wel voor vakantie. Ik weet ook zeker van mijzelf dat ik nog een keer terug ga om mijn avontuur te kunnen afmaken. Ik bedoel, ik ben nog niet eens naar Bali kunnen gaan en dat vind ik toch echt wel een schande.

Het leven zelf in Indonesië voelde soms meer als een vakantie, voor maar 225 euro per maand woonde ik samen met mijn vrienden en andere internationale studenten in een villa met zwembad voor de deur. In het weekend gingen wij naar een luxe hotel om daar te brunchen en te zwemmen voor maar 12 euro. Als laatste had je buiten les geven en krijgen genoeg tijd om in het weekend te reizen en leuke dingen te zien.

De stad, Jogjakarta, was ook heel anders dan ik had verwacht. In de eerste paar weken voelde alles nog zo chaotisch aan, van het verkeer tot de mensen op straat zelf. Nog nooit had ik gedacht dat ik hier zo goed aan kon wennen. Met onze scooters reden wij mee met het verkeer en vaak zelfs nog beter dan de Indonesiërs. Met elk gesprek met een taxichauffeur leerden wij weer wat meer van de Indonesisch taal en we leerden zo veel leuke mensen kennen. Ik en de rest van mijn groep begonnen ons zo erg thuis te voelen dat de eerste dagen terug in Nederland voor mij zo vreemd aanvoelde. Dit is dus nog lang niet het laatste wat ik van Indonesië heb gezien en wat Indonesië van mij heeft gezien. Tot de volgende keer!

sekian dan sampai jumpa