Marieke is eerstejaars student Academische Pabo (Pabo Arnhem)

Ik praat nogal hard. Je zou het ook schreeuwen kunnen noemen. Het voordeel is dat ik het zelf niet in de gaten heb. Ga ik me tenminste niet aan mezelf irriteren. Het nadeel is dat anderen het wel horen. En die schijnen dat soms behoorlijk vervelend te vinden. Dat zeggen ze dan ook regelmatig. Op de middelbare al. ‘Marieke, ik kon je bij lokaal 120 alweer horen aankomen!’, riepen ze omstebeurt. ‘Sorry’, zei ik dan. Maar ik dacht: wacht maar. Wacht maar tot ik op de pabo zit! Ik praat dan wel hard, maar ik zal in ieder geval zonder moeite alle koters kunnen overstemmen. Ik zal nooit een schorre keel krijgen, omdat ik te hard geroepen heb. Dat dacht ik. ‘Dacht’, ja, want we hebben vorige week logopedie gehad…

Logopedieles
Nietsvermoedend liep ik de klas in. En nog net zo nietsvermoedend liep ik er drie kwartier later weer uit. We moesten allemaal een screening doen. Nou ja, wat moet, dat moet, zeg ik dan altijd maar. En zo heel erg vond ik het niet, want je mocht ook een stukje zingen, en toevallig is dat één van mijn grootste hobby’s. Omdat drama uitviel, konden de mentorgesprekjes, o, nee, sorry: SLB (studieloopbaanbegeleiding) doorspreekdingen, en de screening meteen afgehandeld worden. Top, dacht ik, ben ik meteen overal vanaf. Leuk gedacht, Mariekje, leuk gedacht…

“Ik zette mijn Jip-en-Janneke-stem op en begon.”
Mijn SLB gesprekje was erg gezellig, dus ik mengde me een halfuur later pas weer bij de groep ‘wachtenden-voor-u’. Ondertussen waren de andere vier allang weer terug van de screening, dus kon ik zo doorhuppelen. ‘Zo zo’, zei de logopedist. ‘Ik mag mijn vragenlijsten voortaan wel wat groter maken, je hebt zoveel ingevuld!’ Ik haalde mijn schouder op. ‘Ik ben, geloof ik, een beetje mislukt.’ Daar moest de man om lachen. Maar hij zou er al snel achterkomen dat ik eigenlijk gelijk had.

Hij keek naar de vragenlijst, keek naar mij, keek weer naar de vragenlijst en zei toen langzaam: ‘Astma, check. Allergieën, check. Bronchitis, check. Vaak verkouden, check.’ Ik zei toch dat ik mislukt was, dacht ik. ‘Ach ja’, zei ik. ‘En je hebt gehoorproblemen?’, was de volgende vraag. ‘Ik versta mensen vaak niet’, biechtte ik op. ‘Vandaar. Nou ja, en dat je hard praat, was me al opgevallen’, merkte de man nuchter op. Vervolgens moest ik een stuk voorlezen. Eitje, dacht ik nog. Ik zette mijn Jip-en-Janneke-stem op en begon. Het ging prima, totdat ik zachter moest gaan praten. Toen begon mijn stem over te slaan, en had ik ‘m niet meer onder controle. Ik zal maar niet beginnen over het fluisterstuk…

“Jij bent een vreemd geval.”
‘Het lijkt me wel duidelijk’, zei de man opgewekt toen ik klaar was. ‘Je hebt opgezwollen stembanden!’ Ik schoot in de lach, maar zo grappig was het blijkbaar niet. ‘Toen je 8 jaar geleden een kijkoperatie onderging, zeiden de doktoren dat je geen poliep had, maar die had je waarschijnlijk wél! Die poliep is vanzelf weggegaan, maar heeft wel schade aangericht.’ Ik vond het op slag minder grappig. Gelukkig mocht ik toen een stukje zingen. En wel het goed gecomponeerde stuk ‘In de maneschijn’. (We blijven tenslotte op de pabo.) Ik zette in, en hoe verder ik kwam, hoe meer de logopedist op mijn formuliertje krabbelde. Na mijn ‘rom bom’, schoof ik snel weer op mijn stoel. ‘Waarom’, begon de man en ik schoof onrustig heen en weer. ‘Waarom, kun jij zo prachtig zingen?’ Ik wist niet meer uit te brengen dan een ‘ehh…’. De man keek weer naar het formulier, en weer naar mij. ‘Volgens dit formulier hóór jij helemaal niet te kunnen zingen!’, riep hij uit. ‘Ehh… sorry?’, zei ik voorzichtig. ‘Jij bent een vreemd geval. Jij moet naar de KNO-arts’, concludeerde de logopedist. Ik bedankte de man vriendelijk en liep de kamer weer uit.

Toen ik eindelijk in de trein naar huis zat, belde ik mijn vriendje. ‘Schat, ik heb opgezwollen stembanden’, meldde ik. Vriendlief schoot in de lach. ‘Ik zei toch al dat je niet goed was!’

Marieke

Meer informatie over de Academische Pabo (Pabo Arnhem)