Danielle is derdejaars Pabo Arnhem

Dit moeten jullie echt weten. Ik schrijf al weken, maanden over de reis naar Bali die ik graag wil maken binnen een minor. Nou let op! Want mijn vliegticket is geboekt. Dat betekent dus dat het nu echt is. Definitief. Ik ga! Ik vlieg op 31 januari vanaf Schiphol om 20.00 uur. Terug kom ik 28 april om 17.30 uur. Ik ben dus nog lekker op tijd om gelijk in Nederland weer te feesten met Koninginnedag. Wat een planning is dat!

Ik durf niet!
Ik durfde echt niet. Niet eens een beetje. Nee ik wilde echt niet. Wel naar Bali, maar geen prikken. Telkens zei ik tegen mezelf dat ik het er maar voor over moest hebben. Maar toen ik eenmaal een afspraak had  gemaakt, durfde ik echt niet meer. Maar de afspraak stond. Ik had zelfs mama opgetrommeld om mee te gaan. Daar gingen we dan. Aangekomen bij Meditel, moest ik eerst een vragenlijst invullen. Was ik van plan om zwanger te worden  tijdens de reis? Ja, nee of misschien. Ach, je weet het ten slotte maar nooit. Was ik nu zwanger? Was ik wel eens flauwgevallen tijdens een vaccinatie? (ik riep nog: ‘’ nou ik denk dat dit de eerste keer wordt!’’) Toch vulde ik overal netjes ‘ nee’ in. Ik was er bijna klaar voor.

Samen met een andere jongen (en mama) zat ik in de wachtkamer. Hij zat daar eerst. Hij was dus ook eerst aan de beurt, vond ik. Toen iemand van Meditel de wachtkamer inkwam, schrok ik niet eens zo erg. Hij was ten slotte aan de beurt. Tot mijn grote schrik moest ik mee! Ik probeerde het nog even uit te stellen door haar te vertellen dat die jongen er echt eerst zat, maar ik was de gelukkige. Die jongen heeft me trouwens wel uitgelachen.

Daar ging ik dan! Ik nam netjes plaats aan tafel. De (toch wel aardige) mevrouw stelde wat vragen en begon vaccinaties aan te kruisen op een boekje. Ik probeerde haar zo min mogelijk kruisjes te laten zetten. Aan het einde van het gesprek, constateerde ze:’’ Oke, hepetitus a+b, buiktyfus en DTP. Deze prikken kan je vandaag krijgen. Ik haal ze even.’’ Ik ging zitten op de tafel. Ik kreeg mijn eerste prik in mijn linkerarm. Ik keek expres de andere kant op. Oke, het viel wel een beetje mee.

Mama riep nog heel blij dat ik al 1/3 er op had zitten. Nu moest ik nog 2/3, bedacht ik gelijk. De tweede prik ging mijn rechterarm in. Ik was over de helft! Maar toen kwam ze met het verhaal dat de derde prik in mijn been moest. Een eng idee. Toch deed ik braaf mijn broek naar beneden en liet me in mijn been prikken. Als ik eerlijk ben, voelde ik van mijn beenprik het minste. De dagen daarna had ik last  van mijn armen, niet van mijn been. Stiekem was de beenprik dus niet zo erg. En ik was weer een stapje dichterbij de reis naar Bali.

Wat ga ik op Bali doen?
Jullie vragen je vast af wat ik precies ga doen als ik straks op Bali ben. Samen met Jitte ga ik lesgeven in een learning center. Hier krijgen kansarme kinderen en weeskinderen lessen. De lessen die wij gaan geven, zullen bestaan uit: Engels, seksuele voorlichting, ict, presentatievaardigheden, omgaan met geld en drama. Dit alles geven wij natuurlijk in het Engels.  De kinderen krijgen les in dit learning center van ongeveer 13:00 tot 16:00. We kunnen dus zelfs uitslapen elke dag!

Wij willen graag iets meer doen met drama, om op deze manier ook de presentatievaardigheden van de leerlingen daar te verbeteren. Hoe we dit precies gaan doen, moeten we nog verder uitwerken. In ieder geval krijgen we vier klassen. Klas a, b, c en d. De klassen zijn ingedeeld op leeftijd. De kinderen in deze  vier klassen zijn tussen de 5 en 15 jaar oud. We zullen dus veel verschillende lessen gaan geven, wat het nog extra leuk en afwisselend zal gaan maken!

Nog genoeg te doen
Dat ik al bijna ga, wil niet zeggen dat ik er al helemaal klaar voor ben! Ons visum is nog steeds niet geregeld. Daar word ik toch wel een beetje zenuwachtig van, maar we wachten op een brief uit Indonesië. We kunnen er dus even niks aan doen. Verder moeten we onze onderwijskoffer nog bijna helemaal maken. En niet te vergeten, woensdag krijg ik mijn herhalingsprikken. Ik vind het nog steeds eng. En weer  gaat mama mee. Maar ik ben niet meer zo bang als de vorige keer!