Badr Hamdaoui, derdejaarsstudent lerarenopleiding aardrijkskunde

Fahiem en ik zijn voor onze minor Internationalisering @ Home naar Turkije vertrokken. Om precies te zijn, naar de stad Izmir. In Turkije hebben wij beelden voor onze documentaire geschoten. Wij doen namelijk onderzoek naar de vluchtelingenproblematiek en dan is het ook zeker handig om te kijken waar de vluchtelingen hun oversteek maken. Helaas werd het ons daar niet zo makkelijk gemaakt. De bevolking is cameraschuw en niemand kon Engels met ons praten. Dit zorgde ervoor dat we veel op Mustafa moesten rekenen. Ondanks de belemmeringen hebben we mooie beelden kunnen schieten. Helaas moest dit wel allemaal stiekem gefilmd worden. Een man vroeg ons namelijk of wij wilden stoppen met filmen. Het was zo onvriendelijk, dat het voor ons bijna voelde als een bedreiging. Ondanks dat zijn we toch stiekem blijven filmen met onze GoPro. Dit was wel wat anders dan een Turks resort waar je als toerist de koning bent en er alles voor je gedaan wordt.

Hetgeen wat mij het meeste bijgebleven is, is de ontmoeting met twee Syrische vluchtelingen. Dit waren twee kleine jongens van een jaar of vijf. Op het moment dat we deze twee kinderen ontmoetten, liep het niet zo lekker met ons onderzoek. We wisten niet waar de vluchtelingen zaten en op veel andere plekken mochten we niet komen. Deze twee kinderen keken ons aan en vroegen aan ons een Lira. Dit vroegen ze in het Arabisch. Hierdoor wist ik dat dit vluchtelingen waren. Ik antwoorde in het Arabisch en vroeg hun waar ze woonden. Ze gaven antwoord en ik gaf ze geld. Wij zijn daarna de richting opgelopen waar de kinderen ons naartoe stuurden. Daar kwamen we een gezin tegen dat ook Arabisch sprak en we zijn hen toen gaan volgen. Dus per toeval zijn we uiteindelijk in de juiste wijk terecht gekomen. Dit heeft ons uiteindelijk heel erg geholpen met het maken van onze docu.