Ela Özulusseven, student HAN-minor Leren voor het leven

Oh Mugla, ooh Izmir, wat heb ik toch genoten toen ik daar was.
Twee dagen voordat we op reis gingen had ik echt even de gedachte ‘wat doe ik toch, ik ken bijna niemand en ik ben straks twee weken met hun weg.’ Ook wist ik niet wat ik van Izmir en Mugla kon verwachten. Twee weken lang hebben wij als groep super leuke en bijzondere dingen meegemaakt. We hebben verschillende scholen bezocht, privé scholen, middelbare onderwijs gespecialiseerd in muziek, kunst en sport, kleuterscholen, universiteiten, basisscholen enzovoort. Overal waren de mensen super gastvrij en kregen we veel eten. Ik zat er al vol van door het alleen te zien.

Opvallend vond ik het grote verschil tussen de privéschool en de openbare school. Bijvoorbeeld in de grootte van het gebouw, de jonge docenten op de privéschool, hogere niveau. Op de kleuterschool viel mij de leerontwikkeling op, ze konden op zo’n jonge leeftijd al zoveel. Verder hebben wij veel Turkse studenten leren kennen in Izmir en Mugla. Met name pabo studenten en studenten die de lerarenopleiding Engels doen. Naast het bezoeken van scholen en het ‘leren kennen’ van het onderwijssysteem in Turkije, hadden we gelukkig genoeg vrije tijd om ook met elkaar als groep leuke dingen te doen. Elke dag zijn we uit eten geweest, ik vond dit super leuk! Zo leerden we elkaar maar ook het typisch Turkse eten kennen. Mijn groep leerde de Turkse cultuur kennen, maar onbewust leerde ik ook de Nederlandse cultuur kennen door 2 weken lang 24 uur met mijn groep te zijn. En dit bedoel ik dan meer in de zin van sociale normen en waarden. Ik voelde me al snel vertrouwd en veilig bij hun.

Wat op mij het meest indruk heeft gemaakt, zijn de straatkinderen. Ik liep een keer met wat medestudenten van het strand naar ons hotel. Op straat zag ik een kind zakdoekjes verkopen. Iets verderop zag ik zijn kleine broertje en zusje op de grond liggen. Mensen liepen langs deze kinderen, er was niemand die omkeek. Ik vond het zo raar dat het normaal is in Turkije dat er kinderen op straat liggen. Toen ik met deze kinderen probeerde te praten, zei een man dat ik ze daar kon laten liggen omdat het straatkinderen zijn. Dit was een opmerking wat ik erg onrechtvaardig vond. Ik vind het jammer dat dit hier gebeurt. In Nederland is het bijvoorbeeld verboden dat kinderen op straat leven. jammer dat kinderen niet overal in de wereld dezelfde rechten hebben.

Wat mij nog meer is opgevallen is het feit dat studenten, afhankelijk van de behaalde score naar een bepaalde stad moeten om naar de universiteit te kunnen. Maar jongeren, met name de meiden, worden in de opvoeding best onder druk gezet. Vervolgens komen ze ineen keer ergens terecht waar ze zo vrij als een vogel zijn. Ik weet dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan en ik heb bij anderen tijdens deze reis ook genoeg voorbeelden hiervan gezien. In Izmir was het trouwens ontzettend druk, heel veel mensen, heel veel winkels, iedereen was ergens mee bezig, super actief allemaal. Ook wij hebben het druk gehad door de vele scholen die we bezocht hebben, veel nieuwe dingen die we zagen enzovoort. We werden hierdoor na een week wel een beetje moe, daarom vonden we het ook een hele goeie keuze van de docenten dat we eerst naar Izmir en daarna naar Mugla zijn gegaan. Want in Mugla was het precies het tegenovergestelde. Mugla straalde rust uit, hier konden we tot rust komen en konden we ons echt focussen op de conferentie. Na een leuke, leerzame tijd op de Sitki Kocman Universiteit van Mugla hebben we vrijdag aan het strand onze laatste emotionele evaluatie gehad. Zaterdag was het alweer tijd om afscheid te nemen van Turkije en van de groep. Volgens mij vond niemand van ons dit leuk, we waren echt familie van elkaar geworden. Lieve groep, ik mis jullie nu al!