Anrien is derdejaars student lerarenopleiding Frans

Let op, hier komt mijn pijnlijke bekentenis:
Ik ben bang voor ‘mondelinge toetsen’…

En dan bedoel ik echt bang. Als in: dan krijg ik zin om heel hard te gillen en weg te rennen. Vooral bij Franse mondelingen. Dat is niet handig. Dat is een probleem. Tenminste, als je het graag goed wil doen. Dan is het helemaal niet handig. Want ik ga het namelijk niet beter doen als ik zenuwachtig ben. En dat ben ik. Vanaf het moment dat de datum van mijn mondeling vast staat, slaap ik niet meer rustig. De nacht van te voren doe ik geen oog dicht. Figuurlijk gezien dan. Want ik doe ze wel dicht, maar ik val niet in slaap. ’s Ochtends gieren de zenuwen door mijn lijf en over mijn fietsritje naar school doe ik extra lang.

En dan kom ik aan op school en dan begint het pas echt. Niet alleen mijn eigen spanning is dan aanwezig, maar ook die van mijn klasgenoten. Er zijn in mijn klas namelijk niet zo heel veel mensen die zich compleet ontspannen voelen vlak voor een mondeling.

Als ik kon kiezen, draaide ik me meteen weer om
Tot het moment dat ik word geroepen, lopen mijn zenuwen op, net zolang totdat ik bijna door mijn benen zak. Brr.. Ik hou er écht niet van. In het eerste jaar, als ik me goed herinner, mag je meteen naar binnen. Ik corrigeer: moet je meteen naar binnen. Er valt niets te kiezen namelijk. Als het ‘mocht’, had ik me wel weer omgedraaid. In het tweede jaar krijg je eerst een opdracht van je docent en die mag je dan in een half uur voorbereiden in een ander lokaal. De laatste keer was dat in mijn geval een tekst lezen over een onderwerp en daar dan een beschouwing over maken. Later mag, ik bedoel moet, je die dan aan je docent presenteren.

Stel je de volgende situatie voor: Je bent op van de zenuwen en je moet een tekst lezen onder tijdsdruk. Echt niet dat ik die tekst in me opneem, laat staan dat ik vervolgens ook mijn opdracht nog kan voorbereiden. Ik slaag er meestal net in om het onderwerp van de tekst te vinden en als ik echt geluk heb, vind ik ook nog een of twee argumenten die ik kan gebruiken. Die schrijf ik dan maar vast op. Nadenken kan ik dan allang niet meer natuurlijk. De rest van mijn beschouwing bedenk ik pas als ik tegenover mijn docent zit.

En dan.. Het moment suprême
Dat is dan wel weer grappig. Als mijn eerste zin goed gaat, wil de rest ook wel lukken. Hoe meer zinnen er in het begin goed gaan, hoe meer zinnen er later ook goed gaan. Aan de andere kant geldt het ook omgekeerd. Als ik mijn eerste zin niet kan vinden, komt er niets zinnigs meer uit mijn mond. Die momenten heb ik ook gehad en die zijn niet leuk. Vooral niet als je diezelfde dag nog een mondeling hebt. Ik denk dat roostermakers het leuk vinden om dat zo in te plannen. Ik zie ze al zitten achter hun computer. Zullen we dat meisje eens depressief maken, gna gna. Nee, ik overdrijf een beetje. Ze doen het vast niet expres.

Nog maar drie
Gelukkig hoef ik nog maar één mondeling in het Frans en twee in het Nederlands. Als ik die overleef, ben ik echt heel erg blij. Nog blijer ben ik als ik ze gehaald heb. Stel je voor, anders moet ik ze over doen. Alsof het nog niet erg genoeg is. Gelukkig is me dat nog niet overkomen (*afkloppen). Ik heb wel een keer een docente gemaild om te vragen of ze zeker wist dat ze mijn cijfer goed had doorgegeven, omdat ik ervan overtuigd was dat ik hem niet zou hebben gehaald. Wel dus. Ik blij. Heel blij.

Het schijnt dat het nuttig is om die angst te hebben gevoeld, omdat je je dan beter in kunt leven in je leerlingen, maar ik hoop echt dat mijn leerlingen daar geen last van hebben. Ik hoop dat als ik ooit mondelingen af moet nemen, de leerlingen weten dat ze fouten mogen maken bij mij en dat ze ontspannen zijn. Of in ieder geval niet héél zenuwachtig. Dat zou ik vervelend vinden. Dat is me ook wat, zeg. Zit ik me druk te maken over mijn laatste drie mondelingen, terwijl zij er vast nog heel veel moeten, omdat ze pas net beginnen met Frans… En Duits… En Engels… Arme, arme kinderen.

Anrien

Meer informatie lerarenopleiding Frans