Bahtiyar, startbekwaam leraar, deeltijd Engels

All’s Well That Ends Well
Vrijdag 19 februari 2016: aan alles komt een eind. Na een deeltijdstudie van drie jaar en drie maanden kon ik eindelijk de vruchten plukken van mijn noeste arbeid. Ik zou daadwerkelijk mijn diploma van bevoegd leraar Engels uitgereikt krijgen. Ook al hoefde ik enkel een docu­ment op te halen, toch voelde ik enige spanning. De ochtend zelf gierden de zenuwen door mijn lijf en ik liep thuis een beetje te ijsberen. Was dit het nu echt? Was ik echt klaar? Speelde er op de achtergrond niet nog een leertaak of een essay die geschreven moesten worden en die uitgesteld werden? Terwijl, als ik er even voor ging zitten en ging focussen ik die werkstukken binnen zeer afzienbare tijd afkreeg. Procrastination…, my middle name of is het ‘gewoon’ een vleugje ADD light? Wie zal het zeggen? Het was een onwerkelijk gevoel dat zich van me meester maakte. Verstandelijk was ik eind december j.l. al klaar; nu was ik ook gevoelsmatig klaar.

Billy Elliott
De ceremonie was bijzonder persoonlijk. Docent en vriend Daniel Gibb nam aanwezige vrienden en mij in retrospectief mee op de ontdekkingsreis die ik, Meester Bach, heb gemaakt. Een aantal jaar ben ik al een bachelor, maar nu ben ik dus ook een Bachelor, d.w.z. een Bachelor in Education. Aan de hand van een activerende werkvorm – oh nee, niet weer Staatsen of Ebbens – moest ik raden welke door hem uitgesproken loftuitingen aan welke docenten toe te schrijven waren. Gelukkig ging dat redelijk goed. Dank jullie wel, Matty, Veerle, Elona. Mijn moeder, zus Zeynep, neefje Kaya en enkele dierbare vrienden waren hierbij aanwezig. Het was voor mij een bijzonder en gedenkwaardig moment. Mijn eigen ‘renaissance’ was nu helemaal compleet, zo voelde dat voor mij. De cirkel was rond. Ik voelde me van binnen net Billy Elliott. Wat had ik – net als hij – papa graag als toeschouwer in de banken willen zien zitten, trots op zijn zoon. Hij is hier niet; en toch is hij hier wel: in mij. Meer en meer herken ik, erken ik hem in mij.

Thuisbasis
Na de borrel heb ik in Café Maxim mijn privéfeestje gevierd met familie, en met vrienden die op verschillende momenten mijn leven zijn binnengestapt. Ik voel me zeer rijk met zulke bijzondere mensen om me heen. Zowel Martine (Bourgy) als een ex-collega zeiden in het eerste jaar hoe belangrijk het voor een startend docent is om een goede thuisbasis met lieve mensen om je heen te hebben. Hoe waar zijn die woorden gebleken.

• Mama, zuslief Zeynep en neefje Kaya: onvoorwaardelijke liefde en steun.
• Yvonne en Jan: needless to say what they mean to me.
• Debby, Marleen en Frank: jarenlange stabiele factoren. Ik kan bij hen zijn wie ik ben. Zeiden uit oprechte betrokkenheid gelukkig ook de dingen die niet altijd even comfortabel waren.
• Xandra en Boukje: zeer goede vriendinnen. Op Xandra’s school had ik mijn eerste snuffelstage en voelde ik direct dat ik wel leraar zou willen zijn. Maar dat kon ik niet direct geloven, dus volgden nog 5 andere snuffelstages.
• Marie-Josée: ex-schoonzus, ex-collega. Mijn steun en toeverlaat op het KWC.
• Nicole: inhoud, humor, gemoedelijkheid. Geloofde in me en steunde me.
• Wouter, Geert: prettige tegenstrijdigheden. Verrassend, impulsief, stabiel en degelijk. Een luisterend oor en trouw.
• Daniel, Ozan, Willy en Mohammad: lieve mannen met humor met wie ik graag ‘ladies things’ doe.
• Nelie: mijn studiemaatje. Wat bewonder ik haar houding van ‘niet uitstellen, maar gewoon doen, en zeggen wat je ervan vindt.’
• Manon: samen op stage in Druten. We hebben veel lief en leed kunnen delen op buslijn 85.
• Lucy: medestudente die ik op het op het KWC veel beter heb leren kennen. Wij hebben elkaar in onze moeilijkste momenten gezien.
• Karin: medestudente die me een spiegel voorhield. Ze bood me soms een troostend woord en soms een schop onder mijn kont. Van mij leerde zij weer, zo zei ze, en ik inspireerde haar. Dat gaf mij weer hoop als ik dat nodig had.

Last but not least
Een aantal van mijn vmbo-t2-leerlingen van vorig jaar waren – ‘in the end’ – ook aanwezig. Ze hadden Marie-Josée kaartjes meegegeven met lieve woorden, complimenten en felicitaties. Dát maakt vmbo-leerlingen weer zo speciaal: ik voelde mijn keel dichtgeknepen worden en tranen zwollen op. Subtiel probeerde ik ze weg te pinken. Marie-Joséé zag het en keek me aan, gewoon. Ze hoefde niets te zeggen. Het was een bijzondere, gedenkwaardige dag: ik had vleugels. De dag erna was weer gewoon terug naar de realiteit, met de voeten terug weer op de grond, vleugeltjes ingeklapt. Ik moest nog proefwerken nakijken en maandag gewoon op tijd weer op. Wat ben ik blij dat ik deze keus heb gemaakt!