Op het treinstation van Newport

In mijn vorige blog beschreef ik hoe ik zo vreesde voor de buitenlandstage, hoe ik dacht dat het zou worden, hoe ik het hier vind en hoe het campus leven in Wales bevalt.

Deze blog heeft nog steeds met diezelfde buitenlandstage te maken… maar toch een tikkeltje anders!

De huidige tweedejaars van de lerarenopleiding Engels hebben recentelijk hun voorlopige keuze voor hun minor in het buitenland moeten inleveren. Bij het maken van die keuze komen allerlei vragen op, zoals: “Waar wil ik heen?”, “Met wie wil ik op buitenlandstage?”, “Ga ik dat financieel allemaal wel redden?” …etc. Het is een lange lijst, maar niks overbodigs om dus niet over na te denken.

“Het is nog ver weg, daar hoef je je nog niet druk over te maken…”
is de zin die mij is bijgebleven tijdens de introductieweek in 2008. Ja, dat is alweer 3,5 jaar geleden! De tijd is echt voorbij gevlogen maar ik kan het me nog erg goed herinneren. Allemaal nieuwsgierige studenten tijdens de informatieve introductie bijeenkomst. En dan heb je nog de opleidingscoördinator die vertelt hoe de opleiding in elkaar steekt. Te veel informatie eigenlijk die je gewoon later nog eens rustig na moet lezen in de studiegids.

Ik weet nog goed dat er toen verteld werd over de minor in het 3^e jaar; studenten van de lerarenopleiding Engels moeten verplicht een minor in het buitenland doen. Ik begon er al voor te vrezen; het resultaat was dat ik erg onzeker was over al dat Engels wat er gesproken moest worden. Niet te vergeten al die vragen die naar boven komen drijven. Ik overwoog na mijn eerste lesdag al om te stoppen met de opleiding! Waarom? Omdat ik dacht dat ik dat Engels nooit onder de knie zou krijgen… Maar ja, we zijn inmiddels alweer 3,5 jaar verder en de tijd is echt voorbij gevlogen. Zelfs die buitenlandstage vliegt eigenlijk voorbij. Ik ben alweer over de helft, maar voor mijn gevoel zit ik hier pas net! En dat terwijl ik in februari nog dacht: “Dat worden 4 hele lange maanden…”

We all use them: Google & Wikipedia
Al dat Engels wen je vanzelf aan; de lessen op de opleiding zijn meestal in het Engels en hier heb ik zeker profijt van gehad. Zeker nu in het buitenland, want je hebt gewoon geen keus. Als student Engels zul je dan wel merken dat jouw Engels veel beter is dan het Engels van één van de Duitsers of Fransen in de internationale groep.

De vraag “waar ga ik naartoe?” was in mijn geval snel te beantwoorden, maar sommigen zullen er toch goed over na moeten denken. Financieel gezien had het sowieso niet Australië of de Verenigde Staten kunnen worden. (Geloof me, mijn liefde voor Australië is niet te beschrijven!) Wat overbleef was het Verenigd Koninkrijk. Omdat ik een beetje laat was met kiezen (om persoonlijke redenen), waren er nog 3 mogelijkheden in the UK. Northampton, Caerleon, en nog een plaatsje waarvan ik de naam al niet eens meer weet. Wat heb ik toen gedaan? Het antwoord van alle studenten: Google. Ik heb alle universiteiten in Google ingevoerd en ik heb de websites eens goed bekeken. Vervolgens heb ik de informatie over de steden opgezocht in Wikipedia, en daarop heb ik uiteindelijk mijn keuze gebaseerd.

De rivier "Usk" (Caerleon)

Kan mij het wat schelen dat er in het jaar voor mij geen studenten naartoe zijn geweest? Kan mij het wat schelen dat het Wales niet zo populair is als Engeland? Nee… en dit is ook wel typisch iets wat bij mij past: lekker afwijken van de rest en gewoon iets anders doen. Iedereen vraagt steeds: “Hoe is het in Engeland?” Mijn antwoord luidt dan ook: “Het is ontzettend leuk in Wales! …”

Money, money, money…
Mensen zeggen vaak “Ja, het draait helemaal niet om geld!”. Maar die buitenlandstage kost toch flink wat! We hoeven dan gelukkig geen collegegeld te betalen hier, maar er zijn nog genoeg andere kosten verbonden aan die buitenlandstage. Denk maar eens aan huur, eten, kleding wassen en drogen, de reis naar de bestemming, sociale uitgaven, reiskosten in het land van bestemming, en voor sommigen zelfs boeken. Overigens versta ik onder ‘sociale uitgaven’ de prijzen voor het sporten, de drankjes bij het uitgaan, de entree prijs om een club binnen te komen, winkelen, etc.

Het ligt helemaal aan jezelf hoeveel je uitgeeft. Zo zit ik sowieso vast aan de huur, en het wassen/drogen van mijn kleding… maar het eten kun je zelf bepalen. Zo hebben wij vaak met een grote groep samen gekookt en gegeten, en dan de kosten gedeeld door het aantal personen. Sociale uitgaven kunnen ook variëren; ik ben nou niet echt iemand die veel drinkt, dus die uitgaven blijven ook beperkt. Dat geld steek ik dan helaas weer in de zoetigheid zoals chocola… of ik besteed het aan leuke universiteit gadgets zoals een trui van de universiteit, een map met de naam van de universiteit erop, etc.

Don’t get me wrong here
Ik weet dat dit een unieke ervaring is en ik ben ook beslist niet aan het besparen op alles! Ik heb gewoon nauwkeurig uitgezocht waar ik mijn boodschappen doe, waar ik uitga en hoe/waar ik mijn drankjes nuttig. Financieel gezien red ik het hier makkelijk, want ik heb mijn studiefinanciering. Ik ben als eerstejaars student niet op kamers gegaan en ik heb vanaf jaar 1 al mijn studiefinanciering (basis + aanvullend) op een spaarrekening gezet. Ik ben sowieso wel zuinig ingesteld, dus ik had hier niet zoveel moeite mee. Ik had sowieso niet zoveel zin om een lening af te sluiten voor die buitenlandstage. Zo heb ik dus netjes elke maand het geld overgezet naar die rekening, en heb ik het geld alleen voor mijn studie gebruikt. Ik heb wel altijd een bijbaantje gehad, maar het geld wat ik hier uitgeef is toch echt studiefinanciering.

Zie het maar als een tip om geld te sparen voor als je nog aan de opleiding moet beginnen. Voor de huidige tweedejaars: jullie hebben nog zo’n 8 á 9 maanden om te sparen! 😉

Website lerarenopleiding Engels