Moniek is remedial teacher en opleider op een basisschool

Herinneren
Wat is de leukste groep van de basisschool? Denk je aan je eigen basisschooltijd dan herinner je misschien niet alle juffen en meesters; niet iedereen heeft evenveel indruk achtergelaten. De meeste kinderen die een half jaartje na het verlaten van de basisschool hun 1ste rapport van het voortgezet onderwijs komen laten zien, lopen rechtstreeks door naar de leerkracht die ze het laatst hebben gehad; de juf of meester van groep 8.

Soms herken je ze al haast niet meer terug; zijn ze opeens puistige pubers geworden, langer, hebben lagere stemmen. Ze zoeken iets op die basisschool, wat er voor hun niet meer is. Groep 8, o die mooie groep 8, waar je nog 1 keer lekker de oudste bent, met al die spannende momenten van CITO eindtoets, musical, feestjes en natuurlijk het schoolkamp!

Schoolkamp
Nee, het schoolkamp, of beter gezegd de vele schoolkampen die ik in mijn carrière als juf heb mee mogen maken, staan me nog helder voor de geest. Verwonderlijk wel, want het waren vaak de meest slopende dagen van het toch al veel te lange schooljaar. De school waar ik ooit werkte ging met groep 8, en soms ook met groep 7 en 6 (het hing een beetje af van het leerlingenaantal dat schooljaar) kamperen ergens achter Nijmegen.

Kamperen… ja het was echt “creperen” op een natuurterrein. Daar was dus helemaal niks anders dan bomen, gras, vogels, muggen, vliegen, en nog eens gras, en bomen en in de wijde omtrek dus niks wat de kinderen kapot konden maken. Voor de kinderen van onze school was dat heel fijn; ze hadden het nodig om zich eindelijk vrij te bewegen.

Voorbereiding
Het complete schoolteam (inclusief aanhang) werd de zondag van tevoren ingezet om het kampterrein in te richten. En weken voor de aanvang van de toen nog , 5 (!) volle dagen kamp, waren teamleden en oudercommissie bezig met het voorbereiden en verzamelen van allerhande keukengerei, speelgoed, extra luchtbedden en slaapzakken (voor je weet maar nooit) enz.

Kamperen
Water kwam uit een pomp, poepen deed je op een geïmproviseerde wc, die 1 van de juffen (godzijdank; ik niet!) om het uur stond uit te soppen. De kinderen sliepen in oude scoutingtenten, het onderwijzend personeel nam eigen tenten, caravans, vouwwagens, klapstoelen, gasstellen, koelboxen, koelkasten, enz. mee. Een lid van de oudercommissie, die contacten had met het leger, regelde een gigantische stormvaste legertent waar de kinderen overdag bij slecht weer in konden spelen en eten en waar het personeel in de avonden kon evalueren (lees: borrelen).

Het waren heerlijke tijden; de kinderen die meegingen gingen niet zo vaak op vakantie en kwamen niet zo vaak in de natuur en kamperen was voor de meeste kinderen echt iets nieuws. Het samen koken, eten en spelen en even weg uit die oude stadswijk en de mooie excursies in en rondom Nijmegen maakten het kamp tot een succes.

Hermans heerlijke haphoek
Maar het hoogtepunt van elke kampdag was toch wel: “Hermans heerlijke haphoek”. Omdat in de wijde omtrek geen winkeltje te bekennen was, we zaten echt in de “middle of nowhere”, en de kinderen toch wel iets wilde kopen om ’s avonds in de tent, na het tandenpoetsen bij de pomp, te kunnen verorberen, besloot de meester van groep 8 een eigen snoepwinkeltje, uiteraard tegen zeer billijke prijzen, te gaan beginnen. Elke avond, na het eten en na de slagbalwedstrijd, werden een aantal tafelbladen op schragen gelegd en kwamen de tientallen bakken bij de groothandel ingeslagen snoep en chips tevoorschijn. De juffen namen hun plaats in achter de geïmproviseerde toonbank en de meester van groep 8 spande rood/witte afzetlinten om de hongerige toegestroomde kinderschare in bedwang te houden.

Op zijn teken schuifelde de rij ongeduldig richting de snoepwinkel en sloeg voor weinig geld enorme hoeveelheden zure matten, trekdrop, witte muizen, rode kersen, schuimblokken, zakjes chips en meer van vooral plakkerig snoep in. Had de zelfgekookte maaltijd niet helemaal gesmaakt, dan werden ’s avonds de magen gevuld met de inkopen uit “Hermans heerlijke haphoek”. Misselijk worden hoorde er soms gewoon bij.

Straf
Niet alle kinderen konden zich goed gedragen op het schoolkamp. Het samen leven en spelen was niet voor elke leerling van deze school even makkelijk of vanzelfsprekend. Kleine vechtpartijen, soms weglopen, grote monden; de kinderen moesten in hun dagelijkse, niet altijd even gemakkelijke leventje, overleven in de achterstandswijk, en waren het zo gewend.

Dankzij zoveel geweldig betrokken personeel op het schoolkamp lukte het meestal wel om de sfeer prettig te houden voor alle kinderen. Handelingsgericht werken was nog niet uitgevonden, maar volgens mij deden we het allemaal. De kinderen leerden enorm veel!

Heel soms, als het echt te bont werd, had de meester van groep 8 wel een ultieme strafmaatregel achter de hand, waar zelfs het grootste ettertje niet aan moest denken: het winkelverbod op “Hermans heerlijke haphoek”. Als een leerling het echt te gek maakte, dan was hij of zij als laatste aan de beurt, dus kon hij of zij het doen met de restjes, en waren net de populairste snoepjes uitverkocht. Of, in het allerergste geval, mocht hij of zij helemaal niet deelnemen aan de dagelijkse heerlijkheid!

Het zijn de kleine dingen die het doen
Eerlijk gezegd, het is misschien 1 keer voorgekomen, het waren en hopelijk zijn nog steeds de kleine dingen die het doen; “Hermans heerlijke haphoek” was elke avond uitverkocht!

Website Pabo Arnhem

Website Pabo Nijmegen