Marieke is eerstejaars student Academische Pabo (Pabo Arnhem)

Nieuwe fase
Eerlijk gezegd vond ik het best wel eng, die grote stap naar een nieuwe fase. Een nieuwe fase met nieuwe klasgenoten, waarvan je er geen één kent, nieuwe docenten, een nieuwe school en een nieuwe stad. In mijn geval zelfs twee nieuwe scholen en twee nieuwe steden! Je fiets werd ingeruild voor de trein of de bus. Je vertrouwde Eastpak moest plaats maken voor een bruine, nepleren handtas. En je beste vriendin meldde zich aan voor de universiteit in een andere stad. Je kunt gerust zeggen dat ik het spannend vond, die nieuwe fase. Mijn nieuwe leven waarin je docenten ineens geen ´mevrouw´ of ´meneer´ meer mag noemen en waarin een proefwerk ineens een ´tentamen´ heet.

Ik was dan ook best een beetje zenuwachtig toen ik op weg was naar de introductieweek. Vol verwachtingen liep ik naar de enorme tent op het zwembadterrein, waar de introweek gehouden werd. Achter een tafel zaten twee leuke meiden te wachten op wat er komen zou, er hing een briefje ´ALPO´ aan hun tafel. Blij dat ik gevonden had wat ik zocht, huppelde ik naar de tafel toe. Er zat pas één meisje te wachten. Voorzichtig begonnen we te kletsen, en parkeerden we onszelf achter de picknicktafel, vol afwachting op wie er nog komen zou.

Mannelijke studenten, hier melden!
Toen we met z´n tienen aan tafel zaten (druk aan het kletsen, ik had me nergens zorgen over hoeven maken: wat ’n gezellige meiden!) begonnen we voorzichtig te opperen of er ook nog een jongen zou komen. Ik vertelde dat er in de vorige ALPO-klas, waar ik een dagje mee had gelopen, wel (!) twee jongens zaten! We wachten vol spanning af, maar kwamen ook tot de conclusie dat het wel een beetje zielig zou zijn als er maar één jongen in onze klas zou zitten. Toen we met z’n veertienen aan de tafel zaten, hadden we de hoop al zo’n beetje opgegeven. Toen kwamen de twee meiden, onze begeleiders, naar ons toe. “Mooi, jullie zijn compleet!” Com… compleet? Veertien paar open monden staarden hen aan. “Jep, een groep van 14 meiden, dat kan nog gezellig worden”, grijnsde één van de meiden.

Don’t mess with the ‘Aasgieren’
En of het gezellig werd! We hebben ons rot gelachen! Het begon natuurlijk al toen we de tenten op moesten zetten. Nietsvermoedend liepen we naar buiten. “Daar boven op dat heuveltje mogen jullie je tenten neerzetten.” Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel blij ben dat mijn tentgenootje en ik zo slim zijn geweest de ingang aan de zijkant te plaatsen, zodat we ’s ochtends niet naar beneden hoefden te glijden. Na een paar uur leek het alsof we elkaar al jaren kenden. Geen wonder ook, want eigenlijk lijken we best veel op elkaar! Was ik vroeger degene die altijd de helft in d’r eentje deed bij creatieve opdrachten, nu stonden er 14 crea bea’s klaar om een geweldige zeepkist te bouwen! De één had nog betere ideeën dan de ander, en al snel stond onze ‘Aasgier’ (zoals ons groepje heette) klaar voor de start!

Van zwemmen, tot dansen en toneelspelen
Wat we verder hebben gedaan? Van alles en nog wat. We hebben geleerd cocktails te maken (of eigenlijk, we hebben geleerd hoe je met flesjes moet schudden zodat er een cocktail uitkomt), zijn uit ons dak gegaan toen de Pabo-band kwam spelen en hebben gezwommen in het koude, IJS-koude buitenbad. We hebben ons zelfs van onze sportieve kant laten zien tijdens de sportdag! En dat leverde ons 100 muntjes op voor de Aspen Valley, die we maar al te graag in ontvangst namen. We hebben gefeest, gedanst en gedronken, hebben gescholden op de lange rij voor de wc’s en een toneelstukje opgevoerd. Al met al een zeer geslaagde week, die natuurlijk te danken was aan al die super enthousiaste begeleiders! Het feit dat onze zeepkist niet verder kwam dan een meter mocht de pret niet drukken.

Nu, 5 weken verder, hebben we nog steeds de grootste lol! Het zijn stuk voor stuk geweldige meiden; de één is nog gekker dan de ander! Ik denk dat we het wel vijf jaar met elkaar uit kunnen houden. Maar of de docenten het óók met ons uit kunnen houden…?

Marieke

Meer informatie over de Academische Pabo (Pabo Arnhem)