Iris Beijers, derdejaarsstudenten lerarenopleiding Nederlands

Waar ik de eerste dag nog met volle verbazing stond te kijken hoe leerlingen die te laat kwamen het schoolplein moesten harken, is dat nu volkomen gewoon. Iedere ochtend groet ik de directrice en het onderhoofd en ik meld me aan. Ik noteer hoe laat ik begin en ik zet een handtekening als bewijs. Leerlingen begroeten me: ‘Goedemorgen juffie’ en ik ga naar de docentenkamer waar ik mijn eigen stoel heb, zoals alle docenten dat hier hebben. Om half acht gaat de bel, het is tijd voor de vlaggenparade. Klas 1a is aan de beurt, drie leerlingen hijsen de vlag en de rest van de klas zingt het Surinaamse volkslied. De rest van de leerlingen staat keurig opgesteld op het schoolplein onder toeziend oog van de directrice. Als de vlag gehesen is en het volkslied is afgelopen, houdt de directrice iedere ochtend een korte toespraak. Leerlingen waar ze nog een appeltje mee te schillen heeft, worden opgeroepen en moeten op het bankje gaan zitten bij het kantoor van de directrice. Daarna gaan alle klassen naar hun eigen lokaal en de leraren beginnen met hun les.

Activerende werkvormen uitproberen in Suriname

Om de opmerkingen van de leerlingen kan ik nog steeds lachen. De opmerkingen ‘Juffie, ik kan zo toch geen opdrachten maken, want u leidt me af’ en ‘Juffie, zal ik een stoel voor u halen?’ zijn inmiddels bekend. Ik zal er nog vaak aan moeten terugdenken wanneer ik in Nederland weer voor de klas sta, denk ik zo.

Na vier lesuren van veertig minuten is er een pauze van twintig minuten. De docentenkamer verandert dan voor tien minuten in een kantine. De nasi en bami met kip is erg gewild onder de leerlingen en leraren en er staat dan ook een rij van leerlingen in de docentenkamer. Iedere week hebben twee andere docenten ‘kantinedienst’ en zij verkopen de nasi en bami. Binnen tien minuten is het altijd uitverkocht. Aan het idee van bami en nasi om 10.10 uur ’s ochtends kan ik nog steeds niet wennen, dus ik kijk altijd lachend toe terwijl ik mijn sinaasappeltje schil.

Leerlingen in SU

Daarna is het nog maar drie lesuurtjes en de tijd vliegt voorbij, voor ik het weet is het half een en dan gaat de schoolbel alweer. De ene keer gaat de bel om vijf voor half een en de andere keer om vijf over half een. Het is een handmatige bel, dus dit is elke dag weer een verrassing. Zodra de bel gaat, haast ik me naar het kantoor van de directrice om haar gedag te zeggen. Ook dit is normaal om hier te doen. Zodra de bel gaat, vertrekt iedereen meteen naar huis. Ik moet dus altijd snel zijn om de directrice nog te kunnen begroeten. Ik hoef niet lang te zoeken om mijn fiets te kunnen vinden, ik ben namelijk samen met één leerling de enige die hier op de fiets komt. En dan is het ook voor mij tijd om lekker naar huis te gaan. Genieten van de vrije middag.

Naast stage hebben we tijd om leuke dingen te ondernemen. Zo zijn we als echte avonturiers al in de jungle geweest en we hebben al een aantal dieren gespot (luiaards, dolfijnen en kaaimannen onder andere). Ook gaan we nog naar de hogeschool van Paramaribo om daar wat lessen te volgen en we gaan natuurlijk nog vaker de jungle in. De stad is mooi, het binnenland is prachtig en het is echt genieten hier in het mooie Switi Sranan. No spang, alles gaat z’n gangetje. Het leven in SU bevalt me wel!

Zwart water in de jungle

Schildpadjes vasthouden

Luiaard in de jungle