Marieke is derdejaars student Pabo Arnhem

Maandag, dinsdag en woensdag was ik niet in het land. Althans, zo voelde het. In werkelijkheid verbleef ik met Pabo Arnhem drie dagen in Texel. We kregen een opdracht mee, maar mochten deze zelf invullen. Als in: ik ging drie dagen met vriendinnetjes naar Texel om iets te doen wat ik heel leuk vond: filmen.

Met een cocktail bij het kampvuur

Dat filmen moest, maar ja, dat vonden wij niet erg. Het onderwerp was de VOC en ook dat kon erger. Maandag bestond vooral uit naar Texel toe gaan en fietsen. Fietsen naar het Maritiem Museum, waar we meteen al heel wat konden filmen en een verteller konden interviewen. En daarna weer fietsen naar onze accomodatie. ’s Avonds bedachten we hoe we verder zouden gaan met onze opdracht en eindigden we met een cocktail bij een kampvuur. (Wat ik van mijn vriendinnen geen kampvuur mag noemen “want het is een terrasverwarmer”, maar we waren op kamp en het was vuur, dus ik vind het een kampvuur.)

Fietsen, fietsen en nog eens fietsen

Dinsdag fietsten we onszelf weer helemaal het rambam over het hele eiland heen en maakten we filmpjes van VOC-karakters die we zelf naspeelden. Je snapt: het was lang geleden dat ik zo hard gelachen heb. De avond bestond vooral uit monteren en om half twaalf vertrok ik dan toch nog even met een vriendinnetje naar dezelfde bar. Dit keer niet voor een cocktail, maar voor een witte wijn. Ach, ook prima.

Woensdag gaven we de presentatie. Als in: we zetten het filmpje aan. Tussendoor zagen we nog even kans om langs het strand te wippen en een kwartiertje bij de zeehondjes van Ecomare te gaan kijken. Halverwege de middag begon onze terugtocht naar het vaste land. En voor het eerst sinds jaren hield ik die dag van de NS.

Wij houden van de NS (voor één keer dan)

Na de boottocht moesten we namelijk met 100 man (en bijbehorende koffers) in de bus en dat nam de chauffeuse heel goed op. “Stampen maar!” brulde ze door de bus heen. Als ze dat niet had toegelaten, hadden we moeten lopen of een uur op de volgende bus moeten wachten. Daarna wilden we rustig naar de trein lopen, want we zouden de trein die er nog stond toch niet meer redden en een halfuur later ging de volgende. We stonden nog even na te kletsen toen er ineens iemand riep: “Jongens, we mogen erin. RENNUH!”

En daar gingen we dan. 60 man met koffers waar we minstens 2 weken mee weg konden (i.v.m. de verkleedkleren, zeg ik steeds, maar stiekem had ik amper verkleedkleren bij me) renden op de trein af, terwijl de conducteur riep dat we een beetje door moesten lopen, want dan zou hij op ons wachten. Wat een geluk! En zo kwam het dat we anderhalf uur eerder thuis waren dan oorspronkelijk gepland was en nog nét het avondeten mee konden pikken.

Onvergetelijke dagen

Vandaag schrijf ik een ode aan Texel, met prachtige stranden, zonnetje en schattige huisjes. Een ode aan het feit dat we fietsen met versnellingen kregen, want de wind was geen mietje. Een ode aan het feit dat we een vrije opdracht kregen en zelf onze tijd in mochten plannen. Maar vooral een ode aan mijn lieve vriendinnetjes, die deze drie dagen onvergetelijk hebben gemaakt.

Foto’s door mijn lieve vriendinnetje en klasgenootje Amy