Holi-festival 2018

Esmé ten Have, derdejaarsstudente Pabo

Namasté! Mijn naam is Esmé ten Have, ik ben 19 jaar, derdejaarsstudent bij de lerarenopleiding aardrijkskunde en zit voor vier maanden in India. Laat ik meteen beginnen te zeggen dat ik absoluut geen talent heb voor schrijven op welke manier dan ook. Brieven, papers, blogs, essays, etc., het is een van de dingen in mijn leven waar ik gewoon niet voor gemaakt ben. Dat is ook de reden dat ik besloten heb mijn avonturen in India te vloggen. Maar voor HAN leraarworden moest er toch echt een blog komen. Vooruit dan maar 😉…

Omdat ik niet zoveel voel voor het opsommen van wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen week (vooral knutselen), heb ik besloten jullie in deze blog te vertellen over wat ik deze vier maanden in India heb geleerd. Zowel over de Indiase cultuur als over mijzelf. Sommige dingen heb ik bewust opgepikt en andere onbewust. I hope you enjoy!

Rustaaaag
Laat ik maar beginnen met het verklaren van mijn titel. Zoals misschien een aantal van jullie al weten passen de woorden ‘haast’ en ‘deadline’ nou niet bepaald in het vocabulaire van India. Nou ja, ze staan er natuurlijk wel in, maar mensen lijken er niet echt een belangrijke betekenis aan te geven. Wanneer je bijvoorbeeld met een Indiër afspreekt om elkaar 2 uur te ontmoeten kan je gerust rond half 3/kwart voor 3 binnen komen lopen. Waarschijnlijk is de persoon met wie je de afspraak hebt gemaakt er zelf ook nog niet of ze zijn het gewoon vergeten.

Wanneer een Indiër je verteld: ‘Het is heel belangrijk dat dit morgen af is.’, mag je er ook gerust 3 dagen of zelfs een week bij optellen. Het concept van ‘haast’ en ‘stress hebben dat iets misschien niet op tijd af is’, bestaat hier gewoon bijna niet. Iets waar ik zelf heel erg aan moest wennen in het begin. Als typische Nederlander kwam ik gewoon 5 minuten te vroeg op mijn afspraak en zorgde ik ervoor dat mijn opdrachten voor de ‘deadline’ af waren. Het leven hier is veel rustiger en minder stressvol dan in Nederland. Graag zou ik hetzelfde tempo in Nederland aanhouden, maar we weten allemaal dat dit in ons (soms overdreven) georganiseerde systeem niet te doen is. Dus ik probeer er nog maar even van te genieten.

De keerzijde van dit concept is dat het soms erg moeilijk is om duidelijke afspraken te maken met Indiërs, je kan eigenlijk nooit 100% van iemand op aan. En dat is wel iets wat ik gemist heb, en ook veel moeite mee had in het begin.

‘Please design a task to identify gifted children.’
Het tweede wat ik heb geleerd is dat ik absoluut niet houd van weinig structuur. Weer iets typisch Nederlands. Ik heb het gewoon nodig. Ik houd er gewoon van als dingen waterdicht en gestructureerd georganiseerd zijn. In India weet je 9 van de 10 keer gewoon niet waar je aan toe bent. Als je een opdracht krijgt kan het letterlijk alle, en dan bedoel ik ook echt alle kanten opgaan. De opdrachten die we op stage krijgen zijn vaak erg vaag en we moeten veel doorvragen om erachter te komen wat er nou precies van ons wordt verwacht. Leuk weetje: ze weten het meestal zelf ook niet.

Een mooi voorbeeld is de keer waarop ik en Renée werden gevraagd een taak te ontwerpen om de ‘gifted children’ binnen de school te identificeren. Dit was ook letterlijk de hele opdracht die we kregen. Uuuhm oké… maar wat verstaan jullie onder gifted children?, wat verwacht je van deze taak?, voor welke leeftijdsgroep is het?,  wat is precies het doel van deze taak?, hoe wil je het uitvoeren?, etc etc. Verrassing: dat wisten ze zelf eigenlijk ook niet. Na al het werk wat Renée en ik erin hebben gestopt is het, surprise surprise, nooit uitgevoerd. Achjaa, laten we het maar zien als een mooie leerervaring.

Daarnaast hebben Indiërs vaak de neiging om met grote ideëen te komen die in het gegeven tijdsbestek absoluut niet haalbaar zijn. En op een of andere manier krijgen ze het toch altijd voor elkaar. Wel kan je dan je vraagtekens zetten bij de kwaliteit van het eindresultaat. Toch biedt het schrale aanbod aan structuur wel veel meer ruimte voor creativiteit. Zo zie je maar, bij elk nadeel hoort een voordeel.

Wat ik het meeste ga missen aan India
Het laatste wat ik met jullie wil delen is een beetje random. Het gaat over eten, iets waar we allemaal van houden. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo lekker heb gegeten als hier in India. Idly, Dosa, Biryani, Curry, Naan, Paneer (Jaaaa Paneer! <3 een van de beste dingen die ik ooit heb gegeten. Voor degene die hier niet bekend mee zijn; het is een Indiase kaas en tevens the love of my life). Uuhm wat wilde ik ook alweer vertellen? Oohja, het is mij opgevallen dat mensen hier in India voor elke maaltijd uitgebreid te tijd nemen. Er wordt dat ook met zijn allen gegeten, de telefoons worden even weggelegd en er wordt tijd gemaakt voor een goed gesprek. Wij Nederlanders zijn gewend om onze lunch binnen 10 minuten op te hebben en eten zelfs soms tijdens het werken. Een van mijn voornemens voor in Nederland is om meer te tijd te nemen voor mijn eten. Ik heb het hier extra leren waarderen en ik vind dat het ook meer tijd verdient. Hierdoor kan je er nog meer van genieten. Ik zit deze blog op dit moment te schrijven in een restaurant en mijn Ceasersalad is net gearriveerd. Een goed moment op de blog af te sluiten en eens lekker te genieten van mijn eten.

Natuurlijk zijn er nog veel meer dingen die ik heb geleerd, maar dan zou de blog iets te lang worden. Ik hoop dat jullie hebben kunnen genieten van mijn geweldige schrijfkunsten (*wink wink).

PS: mocht je het leuk vinden om te zien waar ik mij mee bezig houd in India, kijk dan even op mijn Youtube-kanaal: Reis mee met Esmé.