Thijmen, 4e jaars student, leraar aardrijkskunde

“Diamond, Diamond, you play basketball with us” Zo klonk het een jaar geleden, drie ochtenden in de week, als ik samen met mijn twee studiegenoten de schoolbus uitstapte. Nu zal je je als eerste afvragen waarom ik “Diamond” werd genoemd en als tweede, hoezo ik in het Engels werd aangesproken en niet in het Nederlands? Om maar te beginnen met punt 1: de leerlingen hadden moeite met de naam “Thijmen”, waarom ze daar moeite mee hadden? Dat is een mooi bruggetje naar punt 2. Ik stapte elke ochtend uit de schoolbus op het schoolplein van de Oxford Boarding School, gelegen aan de rand van Pokhara, een stad gelegen aan de rand van de Himalaya in het prachtige Nepal en daar spreken ze op school Engels.

Vorig schooljaar heb ik 3 maanden stage gelopen op de Oxford School als onderdeel van mijn minor internationalisering. Vorig jaar stage gelopen en nu pas je eerste blog op leraarworden plaatsen? Natuurlijk, want dat is geheel volgens de Nepalese manier van leven. Geen stress en alles op zijn tijd, want het komt toch wel goed.

Maar “Diamond” wat deed je daar dan in Nepal? Ons doel was om het onderwijs in Nepal te verbeteren. Een prachtig doel natuurlijk, maar dat gaat natuurlijk niet in 3 maanden lukken. Kleine verbeteringen dat was het doel, de leraren triggeren om te stoppen met de “shout-and-repeat” methode en ze zover te krijgen om iets anders te doen.

Maar “Diamond” hoe deed je dat dan? De eerste twee weken hebben wij (mijn twee studiegenoten en ik) samen met een docententeam bestaande uit vier docenten van de HAN lessen geobserveerd, voorbeeld lessen gegeven en uiteindelijk afgesloten met een workshop. Na die twee weken stonden wij er alleen voor en moesten we proberen de lijn door te trekken. We kozen een aantal docenten uit en begonnen ze de volgende twee en halve maand te volgen, te observeren en we gaven een aantal voorbeeldlessen.

Maar “Diamond” had het nut? Zat er progressie in? Als ik terug kijk op mijn tijd in Nepal zat er zeker progressie in. De docenten die wij onder hoeden namen lieten zien dat ze ook anders les konden geven, ze begonnen een lesvoorbereiding te maken via een stappen, ze verzonnen opdrachten bij hun lessen en stapten (deels) af van de “shout-and-repeat” methode. Nu hoor ik je denken “Hebben jullie het onderwijs in Nepal nou echt gered?”. Nee zeker niet. We hebben laten zien dat het anders kan en een paar docenten hebben dat ingezien.

Maar “Diamond” is wat jullie hebben gedaan blijvend? Ik hoop het, ik hoop dat ik samen met mijn twee studiegenoten en het docententeam, dat er in de eerst twee weken was, een verschil hebben kunnen maken. Al is dat verschil minimaal.

Één ding is zeker, in ieder geval één docent doet nog steeds aan opdrachten tijdens zijn les, want daar stuurde hij onlangs een foto van. En daar word ik blij van.