Wedddenschap verloren, dus in onesie…

Batiyar Koçan, deeltijdstudent Leraar Engels

Het is gedaan, de klus is geklaard, het einde van de noeste arbeid in de college­banken is – voorlopig – voorbij. Even geen colleges meer. Mijn eindassessment voor de lerarenopleiding is goedgekeurd en ik kan mezelf per 31 december 2015 als student uitschrijven. Mijn diploma als bevoegd leraar Engels ontvang ik op 19 februari 2016.

In 2012 ben ik – destijds 45 jaar oud – begonnen aan een nieuwe ontdekkingsreis met een onzekere eindbe­stemming. Menigeen is op die leeftijd aan het opbouwen; ik moest eerst afbreken voor ik als een Bob de Bouwer weer kon gaan bouwen. Mijn loopbaanswitch werd voorafgegaan door een burn-out in juni 2011, een mislukte reïntegratie en langzaamaan voelde ik dat het roer om moest. Veertien jaar had ik met plezier bij Compu’Train gewerkt, maar nu was de koek echt op. Ik wil­de niet verder in een organisatie die door een overname, een verhuizing en een drastische reorganisatie onherkenbaar was veranderd. Ook ik was echter veranderd en wilde meer luisteren en handelen naar mijn (loopbaan)waarden.

Als weegschaal heb ik er een handje van veel te wikken en wegen en soms uit te stellen. Waarom denk je dat ik het woord “procrastination” uit de vocabulairelijst van docent Daniel Gibb later zo goed kon onthouden? Nu was ik echter vastberaden en had mijn besluit genomen. Een loopbaancoachingstraject, mezelf cadeau gedaan, gaf me meer inzichten in mezelf en mijn kwaliteiten. Mijn motto was: “Ik wil straks komen te werken in een maat­schap­pelijke relevante organisatie waarin ik op mijn “eigen-wijze” manier een kleine bijdrage kan leveren aan een betere wereld.” Begin januari 2012 kon ik niet bevroeden dat ik Leraar Engels zou willen of kunnen worden.

Via vrienden en bekenden in het onderwijs ben ik vanaf maart 2012 snuffelstages gaan ondernemen. Sfeer opsnuiven, een keer een lesje geven en bij de eerste middelbare school in Aalten voelde ik al dat het klopte. Zo makkelijk kon het toch niet zijn? Andere snuffelstages in Uden, Nijmegen, Cuijk en Culemborg volgden. Ik begon te geloven dat ik wel eens leraar zou willen/ kunnen worden. En dan de volgende stap, de intake en het toelatings­examen bij de HAN: spannend en overweldigend. Voorzichtig maar gestaag zette ik stapjes in de richting van een nieuwe toekomst terwijl ik niet wist hoe en wat. Voor iemand die graag overzicht heeft en van structuur houdt, toch de ultieme exposure… Loslaten, vallen, opstaan, dieper vallen, en telkens toch weer krachtiger opstaan zijn wel de belangrijkste ervaringen in de afgelopen drieënhalf jaar geweest. Die veerkracht heb ik blijkbaar in me, en ook dat heb ik geleerd. Het was niet altijd even makkelijk en dat is een understatement. Vrienden maakten zich soms zorgen; Bach is weliswaar sensitief maar tegelijk ook sterk.

Ik ben veranderd, want ik ben namelijk dichter bij mezelf, mijn intrinsieke waar­den gekomen en wil daar meer naar leven en werken. Dankzij de burn-out heb ik de keus kunnen maken en heb ik die keus ook gemaakt. Veel zekerheden waar ik vroeger aan gehecht was geraakt, zijn veel minder belangrijk geworden. Ik heb een halve baan – met dito salaris – en ben weer ‘onderaan’ begonnen – op de school-maatschappelijke ladder. Op een dieper niveau weet ik dat ik op school thuishoor. Wat was ik echter het eerste jaar de wanhoop nabij met mijn 3-vmbo-t-leerlingen – janken in de personeelskamer – en wat hebben mijn 2-vmbo-t-leerlingen me in mijn tweede jaar doen verwonderen. Wat heb ik plezier met ze gehad, wat heb ik me soms geërgerd, wat heb ik ze soms gewoon niet begrepen, en wat hebben ze me allemaal mooie levenslessen gegeven. Enorme steun heb ik ook aan vrienden, familie, collega’s, docenten van de HAN en studiegenoten gehad. Dierbare vrienden zeiden uit warme betrokkenheid soms dingen die niet altijd even comfortabel waren; ze sproten echter voort uit oprechte bedoelingen. Wat ben ik blij met die vrienden.

Nu krijg ik straks het officiële rijbewijs. Ik heb al ‘illegaal’ wat kilometers gemaakt en nu is het zaak om nog meer kilometers te maken. Natuurlijk zal ik nog wel eens uit de bocht vliegen, maar langzamerhand zal ik telkens beter kunnen manoeuvreren. Zeven jaar schijnt het te duren voordat je een goede chauffeur bent. Ik zit nu in jaar drie, dus heb nog wel wat te gaan 😉 Partir de l‘HAN, c’est mourir un peu…Dank jullie wel, lieve, betrokken docenten!