Cas, 3e-jaars student Lerarenopleiding Biologie.

Het zou allemaal iets langer duren dan verwacht, maar hier ben ik dan toch, terug in Nederland. De terugkomst zou eigenlijk gepland staan op 7 Juni. Het is je waarschijnlijk niet ontgaan, het corona-virus. Hier een kleine kijk op de situatie omtrent het corona-virus in Suriname en hoe ik het beleefd heb.

De eerste paar weken ben ik druk bezig geweest met het afronden van de MKV, ofwel de machtiging tot kort verblijf. Hier ben ik in Nederland al ruim van tevoren mee begonnen en dat is doorgegaan in Suriname. Het storten van geld, het behalen van zegels en het uploaden van documenten zijn hier voorbeelden van. Uiteindelijk moest je alles online aanleveren en zou je na 1,5-2 maanden het verlossende antwoord krijgen of de aanvraag goedgekeurd was of niet (uiteindelijk toch goedgekeurd, te horen gekregen in Nederland).Met het vertrek heb ik geen enkele seconde gedacht aan de situatie en ging ervan uit dat ik de volle 4,5 maanden in Suriname zou verblijven, zo heb ik dus ook gehandeld. Hierbij kun je denken aan het afsluiten van abonnementen. De sportschool, dansles, telefoonabonnement, en nog meer. Deze heb ik afgesloten met het idee dat dit voor de volle 4,5 maanden nodig zou zijn. Ook heb ik aankopen gedaan voor het appartement zoals een bezem, bestek, en meer ontbrekende dingen in het appartement. De excursies zijn ook met deze gedachte ingepland, waardoor ik uiteindelijk niet alles van Suriname heb kunnen zien.

De sportschool in Paramaribo

Na een tijdje kwam het virus steeds meer in beeld. Op het nieuws, maar ook bij de lokale kapper, eettent en supermarkt ging het erover. Het werd steeds meer een serieus probleem wat ik niet meer kon ontlopen. De HAN heeft ruim van tevoren de studenten ingelicht over mogelijke gevolgen. Mijn insteek was: ‘ik blijf graag zo lang mogelijk in Suriname en probeer het probleem zo lang mogelijk te ontwijken’.

Uiteindelijk was het onvermijdelijk en het bericht vanuit het instituut was ook erg duidelijk: ‘Begin er een beetje over na te denken om misschien naar huis te komen.’ Dit was uiteindelijk de drie dagen voor vertrek. De volgende dag kwam het bericht: ‘Denk er serieus over na om naar huis te komen.’ De dag erna kregen we het bericht dat we naar huis moesten komen, zo snel is alles gegaan. Elke uur kregen we andere informatie van bijvoorbeeld huisgenoten maar ook andere informatie op het nieuws. Iedereen leefde in een kleine onzekerheid en dit merkte je ook. Winkels gingen dicht, er werd nergens anders meer over gepraat en de sfeer werd grimmiger (omdat de eerste corona patiënt uit Nederland zou komen kregen Nederlanders de schuld). Hier was geen ontkomen meer aan en zijn naar een KLM-hoofdkantoor gegaan en hebben daar met veel moeite een terugvlucht kunnen boeken voor enkele dagen later.

De Chaos bij het KLM-hoofdkantoor