Jurian is eerstejaars student Academische Pabo

Rust
Zo, rust. Totale stilte omringd mij terwijl ik rustig wakker wordt om half 10 in de ochtend. Ik loop rustig naar beneden, smeer uiterst kalm een boterhammetje en zet een lekker kopje koffie. In totale ontspanning sla ik m’n krantje open, lees rustig over allerlei problemen, crisissen en ongelukken en merk dat ik me daar nu even geen zorgen om kan maken. Ik ben begonnen aan mijn rustdagje.

Ik heb me ruim 4 weken uit de naad gewerkt om nog net op tijd allerlei werkstukken, documenten en lesvoorbereidingsmodellen af te krijgen en in te leveren. Ruim 4 weken vroeg opstaan en laat naar bed. Stressen, rennen, vallen, opstaan, feedback geven, hulp vragen, feedback verwerken, (beetje) hulp geven, een keertje uitgaan, lesgeven, cijfers omhoog praten en maar doorgaan.

Ik hoor sommige conservatieven wel eens zeuren over de studenten van tegenwoordig die niks meer doen en alsmaar op bed liggen terwijl de studieschuld maar oploopt (die volgens die conservatieven door de staat betaald word). Die goed verdienende, voornamelijk directeur zijnde conservatieven zouden eens 2 weekjes met mij mee moeten lopen om te kijken hoe snel ze batterij van de pacemaker moeten vervangen, misschien dat ze dan een meer neutraal standpunt kunnen innemen. Maar goed, vandaag niet. Vandaag had ik rust. Rust Kalmte en Sereniteit!… Heerlijk!

Dat ding
Ik besluit net dat ik op mijn gemakje een worstenbroodje in de oven kan gooien voor de lunch, als mijn telefoon begint te trillen. Ik kijk vol afschuw naar het rechthoekige ding dat heftig om aandacht ligt te schreeuwen. Hoe meer ik mijn best doe om dit ding te negeren, hoe harder dat ding gaat zingen en trillen. Om maar van de herrie af te komen besluit ik om op te nemen. Terwijl ik mijn duim naar het groene knopje beweeg, hoop ik dat er dadelijk een lieve stem zacht verteld dat ik iets gewonnen heb, of dat er zo meteen iemand zich verontschuldigd omdat hij/zij verkeerd verbonden is. Ik druk op het groene knopje, breng de bovenkant van mijn mobiel naar mijn oor en luister.

Weg rust
Het eerste wat ik hoor is complete chaos. Ik heb even een vlaag van zelfmedelijden voordat ik goed luister. Aan de andere kant van deze draadloze verbinding staat een werkgroepgenootje van het universiteitsvak P.A.V. heftig te springen en met haar armen te zwaaien (neem ik dan maar aan) terwijl ze me toe hijgt dat we vrijdag een presentatie moeten geven waar nog weinig voor gedaan is. De vraag was of ik eventueel een poster kon maken en aan de hand van deze poster een presentatie kon geven. Even kijk ik naar mijn sloffen, naar de oven die zich verleidelijk staat op te warmen, naar mijn laptop die ongebruikt in een hoekje ligt af te koelen van 4 weken intensief gebruik. Ik overweeg even om neer te vallen en te doen alsof ik een hartaanval krijg. Dan besef ik dat ze me niet kan zien en dat dit dus geen optie is. Ik zucht een keer, start mijn laptop op en vraag d’r waar die poster aan moet voldoen.

Paniek
In twee dagen hebben ik en mijn werkgroepje enorm hard gewerkt om een acceptabele presentatie te kunnen geven die niet door iedereen werd uitgelachen. Het hoogtepunt kwam toen we om 9 uur in de ochtend in het collegezalencomplex van de Radboud Universiteit zaten om de presentatie een keer door te nemen die we over een kwartier mochten gaan houden. Mijn medepresentator besloot om 2 minuten voor aanvang nog even vlug naar de wc te gaan zodat ik in blinde paniek naar de organisator riep dat we nog niet konden beginnen. Niet zozeer omdat ik niet alleen durfde te presenteren, maar vooral omdat mijn medepresentator bij de uitwerking van de resultaten was geweest en ik niet. Ik zou waarschijnlijk niet verder komen dan: “en dit is een mooie tabel, erg mooi ja…. Kijk er allemaal even rustig naar. Dan gaan we door naar de conclusie”. Gelukkig kwam mijn presentiemaatje op tijd terug.

Appeltje eitje
Zenuwachtig en met weinig kennis van het onderwerp liep ik naar beneden. Nog even een knik in de knieën wegduwen en toen begon het. We begonnen met een vraag aan alle aanwezigen. We zagen alleen maar geschrokken gezichten (‘moeten we actief meedoen??’)! Plotseling daalde er een rust op me neer, ik had deze blikken namelijk eerder gezien. Deze blik deed me denken aan mijn eigen stageklas. Alleen hier ging het om volwassen, beheerste, rustige studenten en in mijn stageklas om puberende, chaotische en drukke leerlingen. Tot nu toe heb ik mijn stageklas ook altijd zover gekregen om van de les te genieten en er zo veel mogelijk educatieve waarde uit te halen. Dan moet het zeker lukken met deze studenten! Een presentatie op de unie: Appeltje eitje!

Nu maar weer snel terug naar mijn sloffen!

Website Academische Pabo