Petra is eerstejaars student lerarenopleiding scheikunde

Ik heb afgelopen vrijdag stage gelopen, zoals iedere vrijdag. Dit was natuurlijk weer ontzettend leuk. Met natuurkunde was er practicum over schakelingen bouwen en de leerlingen moesten een spanningsmeter erover zetten. Ik liep rond in de klas om leerlingen te helpen. En wát een chaos kwam ik overal tegen: rode draden, zwarte draden, kris kras door elkaar.  De spanningsmeter was net zoals een stroommeter geschakeld, maar op de één of andere manier ook weer parallel. Nou, ik begreep er niks meer van. Ik ging de leerlingen rustig uitleggen dat ze eerst alles beter los konden maken. Ze moesten vanaf de ‘pluspool’ ALLEEN met zwarte draden werken en vanaf de ‘minpool’ met rode draden. “Oh, zijn ze daarom verschillende kleuren!” kreeg ik toen te horen van de leerlingen.

Ze gingen meteen verder en ze begonnen met de spanningsmeter te schakelen, waarop ik zei: “Wacht daar maar even mee, eerst de schakeling bouwen en dan pas de spanning meten over de verschillende onderdelen.” Het zag er al een stuk beter uit en ze konden daadwerkelijk overzichtelijk de spanning opmeten.

‘Dat is toch hetzelfde?’
Wat een uitdaging om leerlingen van 14 à 15 jaar iets te leren. Ze zijn namelijk al zo groot en weten het allemaal eigenlijk wel, vinden ze. Vervolgens ging ik naar een ander duo, want ze vroegen of ik ze kon helpen. Ze begrepen er niks van: “Mevrouw, hoe kan de spanning nu over het lampje zes volt meten en over de schakelaar als hij dicht is nul volt, want dat is dan toch hetzelfde?” Ik kon daarop heel goed uitleggen dat een schakelaar (bijna) niks verbruikt van de spanning en de lamp heeft de spanning nodig om te gloeien en om warm te worden. Hierdoor is er wel een spanningsverschil over het lampje en niet over de schakelaar.

Dit legde ik natuurlijk met wat meer woorden en meer gebaren uit. Het meisje van het duo begreep het, waarop ik vroeg aan de jongen of hij het ook begreep. “Nee mevrouw.” kreeg ik toen te horen.  Oh wat heerlijk om zo’n aanzien te hebben, dat ze mij mevrouw noemen. Echt super lief, ik krijg er altijd een warm gevoel bij. Wacht maar totdat ik 40 jaar oud ben, dan zal dat gevoel er wel niet meer zijn!!

Kun jij het uitleggen?
Hoe dan ook hij begreep het niet. “Misschien kan jij het uitleggen?” vroeg ik aan het meisje. “Maar ik ben heel slecht in uitleggen.” antwoordde ze. Ik zei tegen haar dat ze het mocht proberen en als het niet lukte, dat ik haar zou helpen. Heel wijs legde ze het uit, waardoor de jongen het begreep. Ik zei tegen het meisje: “Zie je nou wel dat je kunt uitleggen!” Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Weer een leerling die zichzelf autonoom voelt. Dat heeft mijn dag weer gemaakt en mijn passie voor leraar worden bevestigd.

Ek hoop dat jy my story geniet het, koebaai!

Petra

Website lerarenopleiding scheikunde