Moniek is remedial teacher en opleider op een basisschool

Prachtwijk
Begin jaren 80 werkte ik als juf in groep 3 op een kleine school in een zogenaamde achterstandswijk. Nu noem je dat een ‘Vogelaarwijk’, een ‘opzomerwijk’ of een ‘prachtwijk’… ja, een ‘prachtwijk’ is een mooi woord. Ik heb in die buurt in ieder geval een prachtige tijd gehad en kijk er met veel plezier op terug.

Mijn klas bestond uit 23 schatten van nieuwsgierige en ondeugende kinderen die niet allemaal de Nederlandse taal machtig waren. In groep 3 moest er dus nog flink aan de woordenschat gewerkt worden en dat gold niet alleen voor de Turkse en Marokkaanse kinderen, maar ook voor de enkele autochtone leerling die de school toen bezocht.

Woordenschat
Het prachtige programma ‘Met woorden in de weer‘ bestond toen nog niet, dus verzon ik samen met collega’s allerlei thema’s. De klassen stonden altijd vol met thematafels met vooral van huis meegebrachte spullen, en in groep 3 waren al die spullen dan ook weer voorzien van door de leerlingen zelf bestempelde woordkaarten. Voor de kinderen met ADHD misschien een overvloed aan prikkels, maar gelukkig waren er toen nog niet zoveel kinderen met ‘letters’…

Ook stimuleerde ik de kinderen om van huis spullen mee te nemen voor de thematafel of voor de wekelijkse kijk- en vertelkring. De respons daarop was helaas minimaal; soms kwam er wel eens een leerling met iets; een paardenbloem geplukt onderweg van huis naar school, een Disneyboek of een speelgoedje, maar daar bleef het vaak bij. Tot op een dag…

Geheime schat
We zaten in de kring en na het bespreken van de onderdelen van de meegebrachte narcis van Lale leek de vertelronde alweer ten einde. Ik merkte dat Hamza, die altijd naast me in de kring mocht zitten in verband met z’n wiebelige gedrag (misschien toch een kind met letters?), nog onrustiger was dan normaal. Hij was niet alleen aan het wiebelen, maar zat ook steeds in zijn broekzak te wriemelen. Daar zat vast iets in voor de kijk- en vertelkring… waarom haalde hij het er dan niet uit? Wat zou het zijn?

Hamza leek niet van plan zijn geheim zomaar prijs te geven, ‘echt iets voor hem’, dacht ik, hij maakt er een show van. Nou goed, hij z’n zin, hij had per slot vandaag niet 1 keer ruzie gehad.

Ik zag er alweer een mooie taalactiviteit in. ‘Jongens we gaan raden’ ‘Wat heeft Hamza meegenomen voor de kijk- en vertelkring?’ ‘Een sleutelhanger’, ‘een knikker’, ‘een …’ maar verder kwamen we niet. Hamza frutselde en wriemelde in z’n zak, nee, zittend lukte het niet, dan maar staand, z’n stoel viel om…

Onder het kleed
Uit zijn zak haalde Hamza een opgevouwen briefje van 1000 gulden! Volgens mij was ik er meer van onder de indruk dan de kinderen in de kring. ‘Waar heb je dat gevonden?’ vroeg ik een beetje streng. ‘Onder het kleed bij mama’, biechtte Hamza op… Ik kon mijn lachen niet zo goed houden, maar probeerde mijn gezicht in de plooi te houden toen ik vroeg: ‘En weet je moeder…’

Maar voordat ik Hamza goed en wel aan een kruisverhoor kon onderwerpen over de precieze herkomst van zijn schat werd er op de deur geklopt. Een beetje beschroomd stond de moeder van Hamza in de deuropening en stopte het briefje veilig en snel in haar tas. Na nog een paar felle blikken naar Hamza stapte ze de deur weer uit en groette mij met een lief ‘dankoewel öğretmen.’

Website Pabo Arnhem

Website Pabo Nijmegen