Door Ron Geurts van Kessel (Lerarenopleiding Engels) en Tessa Kuijken (Lerarenopleiding geschiedenis)

Zondagmiddag 18 mei was het weer tijd om huiswaarts te keren. Bij thuiskomst vielen wij gelijk in ons (oude) Nederlandse patroon; het was druk, later in de week ook nat en iedereen mistte Marokko.

Om nog even in de Marokkaanse sferen te blijven hebben wij hieronder de ‘’oneliners’’ van onze reis verzameld.

 ”Is er WiFi?”
Vanaf de allereerste minuut dat we in hotel Tazi aankwamen tot de allerlaatste minuut voordat we vertrokken, was dit een veel gehoorde vraag. Bij onze aankomst lag de WiFi-router er al uit en moest er een technisch aangelegde persoon worden opgetrommeld om het resetknopje in te drukken en wat met het kabeltje te wiebelen. Dit ritueel zou zich op dagelijkse basis herhalen. Voor sommigen onder ons was het almachtige WiFi-signaal reden om ons op te houden in hoekjes van het hotel waar deze het sterkst was of zelfs om een nieuwe kamer te vragen. Met roamingkosten voor mobiel 10,17 euro/MB werd WiFi al snel een eerste levensbehoefte met mineraalwater op een verre tweede plaats.

”Als je er maar niet ziek van wordt”
Elke avond weer Russisch roulette wanneer de magen begonnen te knorren en we in grotere of kleinere groepjes richting het Jemaa el Fna-plein trokken op zoek naar een lekker maaltje. De opmerkzamen onder u weten dat een revolver doorgaans 6 kamers in de cilinder heeft, wat betekent dat iedereen met statische zekerheid een keer ziek is geworden tijdens de reis. Onze drang om nieuwe restaurantjes te proberen was vaak sterker dan het stemmetje in ons achterhoofd dat zei “ga eten bij dat restaurantje waar je de vorige keer niét ziek bent geworden”, met alle gevolgen van dien.

”Desalniettemin”
Een ‘inside joke’ van de mannen, die we nochtans, evengoed, niettegenstaande, evenwel niet toe wensen te lichten. De oorsprong is bij mij inmiddels al weer in nevelen gehuld, geen idee waar het vandaan kwam.

”Hoe laat spreken we af”
Eindeloos rondhangen in de lobby van het hotel met een flesje water en een zakje chips (voor het zout) voor je neus, terwijl je wacht op de rest van het ensemble. Iedereen was verrassend snel geïntegreerd in de Marokkaanse cultuur, want iedereen kwam steevast een kwartier te laat opdraven om uit eten te gaan, dan wel te gaan shoppen.

”Wie heeft er ook diarree?”
Was het de mixed grill, de soep, of gewoon pech? Nadat er aan de Marokkaanse zijde ook slachtoffers waren gevallen, wees het bewijs in de richting van een broodje vlees. Er werden slachtofferlijsten opgemaakt en bijgehouden, er werd naarstig afgeklopt op hout en we waren al snel alle schaamte voorbij terwijl er openhartig werd gepraat over wie “buikproblemen” had. De ongeschreven regels en afspraken die worden gemaakt wanneer je een kamer deelt met z’n drieën onder deze omstandigheden, daar kan een antropoloog boeken over volschrijven.

”Het is zoooo warm”
Ahh… Warm? Warm? Heet! Zodra op dag 2 zelfs onze Marokkaanse gastheren en -dames klaagden over het voor deze tijd van het jaar ongewoon hete weer wisten we wel hoe laat het was. Het lag dus niet aan ons, noch aan het koude herfstige weer dat we bij vertrek achter hadden gelaten, noch aan ons onvermogen om te acclimatiseren. Het was gewoon erg warm. Gelukkig dook het kwik snel een stukje naar beneden halverwege de week toen het hoog in de koele bergen begon te onweren. Bij terugkomst in Marrakech was het ook daar een stuk beter uit te houden.