Alette is afgestudeerd aan de lerarenopleiding geschiedenis

Het eerste hoofdstuk zit erop, de eerste proefwerken zijn gemaakt, de eerste vakantie is geweest. Het is tijd om de balans op te maken.

Herfstvakantie
Ik leef nog steeds, ondanks mijn studentikoze herfstvakantie. Daardoor heb ik gelijk een cliché doorbroken: De meeste docenten worden ziek in de vakantie, ik word ziek na de vakantie, door de vakantie. Maar los van het feit dat dit natuurlijk vervelend is, want ik geef gewoon minder goed les met hoofdpijn, is het ook zeker een positief punt. Het betekent namelijk dat ik tijdens mijn vakantie niet bezig ben geweest met mijn werk. Dat vind ik een hele prestatie.

De eerste weken
De eerste weken waren erg vermoeiend. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren op de leerlingen. Boos, streng, grappig. Het verschilt per klas en per leerling. Het is fijn dat ik nu tenminste de meeste van de leerlingen een beetje ken, en ik leer ze iedere les beter kennen. De lessen voor de vakantie gingen steeds beter, en mijn gevoel over de lessen was ook steeds beter. Ik zie misgelopen lessen steeds meer als iets om van te leren, neem vervelende opmerkingen van leerlingen niet serieus en probeer vooral te doen wat mijn coach zegt: plezier hebben in mijn werk.

Twee mavo is beslist gebaad bij humor; hoe vrolijker en gekker ik doe, hoe beter de les verloopt. Bovendien zijn ze inmiddels zover dat ze zelfs als ik niet in topvorm ben, elkaar corrigeren, omdat ze willen dat ik door kan gaan met mijn verhaal. Het verhaal is dan ook een sleutelwoord. Je kunt ze muisstil krijgen met een spannende passage en soms zie ik van die gruwelende gezichten, omdat ze zich inleven in de Franse Revolutie en de terreur (dat is met die guillotines).

Natuurlijk is er ook de slechte klas, de klas die niet snel goed meedoet en die vaak de kont in de krip gooit. Maar dat zijn ook heel leerzame klassen, want elke les is er wel weer iets dat nog nooit eerder is gebeurd en waar je even geen idee van hebt hoe te reageren. Soms lijkt zo’n les zoveel gebeurtenissen te bevatten dat die vijftig minuten wel een week lesgeven lijkt te zijn geweest.  Met zo’n klas is het extra jammer als je ze het laatste uur op vrijdag hebt. Maar dat is even een ander verhaal dat een eigen blog verdient.

Heel erg vroeg
De balans is goed; de enige reden dat ik wel eens met tegenzin opsta om naar mijn werk te gaan, is omdat het maandagmorgen zes uur is. Dat is gewoon heel erg vroeg. Gelukkig kom ik dan in de gang richting docentenkamer al zo’n kleine gek tegen die me aan het lachen krijgt door heel hard te gapen en vervolgens na mijn corrigerende blik zegt dat dit zijn voorbereiding is op de geschiedenisles. Na een slecht lopende les bedenk ik hoe ik ze de les erna ga terug pakken. En natuurlijk gaat er een stukje in mijn hersenen aan het reflecteren; wat ging er mis, wat deed ik verkeerd en hoe ga ik dit voortaan voorkomen.

Ja, de balans is goed, ik ben alleen wel heel zenuwachtig voor mijn lesobservatie volgende week door mijn beoordelaar.