“ Zojuist de hele pabode gelezen met in het vooruitzicht jouw column. Helaas niks geen slagroom op de taart. Gaat het wel oké met je?”

Vrijdagmiddag, een paar minuten nadat ook ik de Pabode in de mailbox zag, kreeg ik bovenstaand appje van een collega.

De reden dat ik geen bijdrage had geleverd had iets te maken met dat het even niet zo oké ging met mij. Het stil blijven van mij was opgemerkt. Het deed me goed.

Een paar dagen daarvoor ging ik met een groep studenten aan de slag met het constructenmodel (Dit model is een hulpmiddel ter reflectie om de impulsieve gedachten die je voelt over kinderen in je klas te verwoorden. Om er tot slot achter te komen dat datgene wat je denkt en voelt meer zegt over jou dan de kinderen).

De studenten waren geconcentreerd aan de slag en na elke stap bespraken we met elkaar wat ons opviel in deze oefening en wat het met hen deed dit zo te doen en te ervaren. Naast mij zat Rosemarijn. Zij had zichtbaar moeite het tempo te volgen van de rest van de groep en ik wachtte op haar. Ik zag haar aarzeling in de oefening maar voelde ook de energie van de rest van de groep die verder wilde. Laverend tussen deze verschillende soortenenergie ging ik verder met de oefening.

’s Avonds laat kreeg ik een mailtje van Rosemarijn waarin ze beschreef wat maakte dat ze zo langzaam was en de tijd nodig had om na te denken.

Ze wilde niet impulsief zijn maar deze opdracht dwong haar iets te doen waar ze juist afstand van probeerde te nemen als professional.

Haar geploeter in stilte was een prachtige opbrengst van deze opdracht.

Ik heb Rosemarijn gevraagd dit in de volgende bijeenkomst luid en duidelijk uit te spreken.