Woensdagavond hadden we besloten dat we op vrijdag naar Oss zouden gaan, naar het golfslagbad. Zoonlief had twee dagen vrij en het ging zo goed met hem op Agora in Groesbeek dat ik dat graag wilde vieren.

Donderdag had ik een aantal keren hardop mijn ontzetting aan hem geuit over het ongeluk, omdat we met zijn tweeën thuis waren.

Het liefst wilde ik helemaal niet meer maar hoe kon ik dat nou uitleggen aan een puber van 14. Dus vrijdagochtend zaten we in de auto. We waren stil en de navigatie vertelde ons de route naar het zwembad. “Mam, als je maar niet straks gaat praten met de baliemedewerker hè”, sprak hij. Ik beloofde hem dat niet te doen.

We reden Oss binnen en het voelde naar. Maar ik zei niets. We parkeerden de auto, betaalden entree en we verkenden het zwembad. De badmeester zag dat we zoekend waren omdat het bad voor ons onbekend was en was erg behulpzaam. Ik zag vaders en moeders met kleine baby’s in zwembandjes en had het gevoel dat iedereen zijn kind nog eens extra knuffelde.

Ik draafde dapper achter zoonlief aan alle glijbanen af, trakteerde hem op wat te drinken en speelde met hem in de golven. Het stil zijn deed pijn.