Geschreven door: Maaike, Fabian, Roos, Tamara, Jitte en Sandra
Van de opleidingen: Pabo Arnhem, Pabo Nijmegen, Lerarenopleiding Frans

Behoorlijk moe zat ik donderdag 24 mei in de lobby van het hotel nu mijn stukje voor de blog te schrijven. Ik zou gaan beschrijven wat we die dag gedaan hebben en hoe ik dat heb beleefd.

Laat ik beginnen bij het opstaan. Op het moment dat om 7 uur (!!) mijn wekker ging, (terwijl het toch een beetje als vakantie voelt), zag Laura haar kans om mij vol enthousiasme nog wat foto’s van afgelopen dagen te laten zien. Goedemorgen!

Nou, ik was wakker en na een minuut of twintig, ready to get some breakfast! Om kwart over 8 was het tijd om onze autobusjes in te gaan op weg naar enkele scholen.

Met z'n allen naar de school in Ourika

Ik moet zeggen dat ik erg leuk gezelschap had in de bus. Erg muzikaal vooral. Prachtige liederen zijn er ter gehore gebracht. Helaas vond niet iedereen dat. Halverwege besloot Françoise toch maar verder te reizen in een ander busje. Achja, wij vonden het mooi.

Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we bij onze eerste stop, een middelbare school. Een mooie schooltuin en wat minder mooie toiletten (lees: gaten in de grond). De lokalen waren hetzelfde als alle scholen in Nederland; tafels, stoelen en een schoolbord. Alles wat je nodig hebt dus. Fabian, Roos, Tamara, Jitte en Sandra gingen proberen een klas vol pubers binnen tien minuten ‘hoofd, schouders, knie en teen’ aan te leren. Geslaagde poging! Ik was achter in de klas aan het kijken. Ondanks dat je af en toe wat typische puberachtige ‘ik sta voor schut-blikken’ onderling zag worden uitgewisseld onder de leerlingen, vonden ze het stiekem toch allemaal wel heel erg leuk.

We vervolgden onze weg verder door de Marokkaanse bergen. Langs een slingerweg klommen we verder en verder omhoog, met uitzicht op een ravijn vol bomen en een riviertje dat je overal weer terug zag komen. De autobusjes werden geparkeerd vooraan in het dorpje Imlill. In dit dorpje lag de basisschool die we gingen bezoeken. We moesten een minuut of vijf omhoog lopen voordat we er waren.

Wachten voor de basisschool in Imlill

Bij de ingang van de basisschool troffen we een groepje niet al te enthousiaste Amerikaanse artsen aan. Ze wilden ons in eerste instantie niet binnen laten. We mochten ook geen foto’s maken want dan zou de politie komen. Dat hadden zij namelijk al gehad… Niet dat iemand zich daar iets van aantrok, dus wij liepen vrolijk – met onze camera’s in de aanslag – langs ze heen de school binnen.

We verdeelden ons over verschillende lokalen. Ik zat bij een les Arabisch. De klas kreeg les van een mannelijke docent, gekleed in een Marokkaans gewaad, gehaakt wit mutsje en baard. Op mij kwam hij over al een leuke leraar, hij lachte veel en leek de aandacht van de kinderen te hebben.

Toen hij klaar was kregen wij de kans voor de klas te staan. Rian en Marjolein begonnen met ‘commando pinkelen’. Dat vonden de leerlingen nog niet zo heel gemakkelijk, ze namen het wel allemaal behoorlijk serieus. Vervolgens gingen we een spel doen: ‘dirigentje’. Ontzettend leuk om te zien hoe fanatiek de leerlingen meededen! Wat me ook opviel, was dat de meisjes hier nogal teruggetrokken en verlegen overkwamen, terwijl de jongens behoorlijk op de voorgrond wilden treden. Na het spel zo’n 6 keer gespeeld te hebben, was de laatste keer toch echt voorbij en werd het tijd om weer te vertrekken…

We liepen terug naar de busjes, die geparkeerd stonden bij een hotel. We mochten plaatsnemen op het terras van het hotel. Onze leraren hadden een ontzettend lekkere lunch voor ons geregeld! Salade van tomaat en ui, met brood, een heerlijke tajine en als toetje meloen en muntthee. Hmmmm 🙂

Na de lunch hadden we de optie om mee te gaan met een wandeling door de bergen. Hoewel het me een prachtige tocht leek en ik er achteraf ook veel enthousiaste verhalen over heb gehoord, vond ik 40 graden net wat te warm om twee uur door de bergen te lopen. Ik en nog wat anderen besloten daarom in t dorpje te blijven. Het dorpje lag langs de rivier, waar je helemaal ‘overheen’ kon lopen via enorme stenen. Niet mijn ding; na ongeveer een minuut belandde ik in het water. Ach, ik had nog twee uur om op te drogen. Beetje jammer dat ik er op de terugweg van mijn ’tocht’ weer in viel.

Toen om half vijf de anderen terug waren van hun bergwandeling, moe maar onder de indruk, vertrokken we weer richting ons hotel in Marrakch. In de auto hadden Koen en Fabian de opdracht gekregen met ons te evalueren. Allemaal hadden we het erg naar onze zin gehad, het was voor iedereen een bijzondere ervaring. De steekwoorden die in mijn groep vielen waren onder andere: indrukwekkend, tevredenheid, nieuwsgierigheid, tegenstellingen, rustgevend en eenvoud.

Ook op de terugweg verblijdden we elkaar weer met hoogstaande liedjes: Champs d’elyssee, don’t worry be happy, cowboy Billy Boom en vele andere kwamen voorbij.

Uitgeblust van de bijzondere dag kwamen we rond half 7 aan in het hotel. We hadden allemaal nog een vrije avond in het mooie Marrakech voor de boeg!

Merci et salut!