Tim Sutmuller, derdejaarsstudent lerarenopleiding geschiedenis

Op 31 januari stapte ik met een goede vriend in het vliegtuig naar Nepal. Voor Jeroen en mij werd het dan eindelijk werkelijkheid. We hadden beiden voor ogen dat deze reis van drie maanden ons onvergetelijke ervaringen zou gaan opbrengen. Een lange tijd in het buitenland met fijne mensen, waar je elke dag weer iets leuks mee doet, waar je avonturen mee beleefd en ondertussen ook nog ontzettend veel mee leert. Dat is eigenlijk kort samengevat in simpele woorden hoe het was om drie maanden in Nepal te wonen. Maar woorden kunnen niet beschrijven hoe het is om zo ver weg van huis te zijn voor zo’n lange tijd. Woorden doen aan zo’n dergelijke ervaring geen recht, waardoor het ook moeilijk is om aan andere mensen te vertellen hoe het was. Laat staan in een blog van circa vijfhonderd woorden. Maar dat neemt niet weg dat ik het niet kan proberen. Drie maanden beschrijven is natuurlijk onbegonnen werk, en de focus van deze blog op een dergelijke activiteit zoals de trekking of paragliden leggen is wellicht een makkelijke uitkomst. En ik houd niet van de makkelijke weg. Dit zijn trouwens ook dingen die iedereen zou kunnen ervaren, of erover lezen. Iets wat niet te beschrijven en te begrijpen is – ‘’unless you’ve been there’’ – is het échte dagelijkse leven van een Nepalees. De volledige cultuur die zo ver van de onze afstaat. Hoe is dat nou eigenlijk, drie maanden lang onderdeel uit te maken van deze cultuur?

Zoals ik al zei houd ik niet van de makkelijke weg, dus een uitdaging om deze vraag te beantwoorden is wel op z’n plaats.

Pokhara is een stad met een kwart miljoen inwoners. En voor al deze inwoners staan er een aantal dingen centraal in het dagelijks leven.

De dag begint vroeg. Vader staat eerder op dan de rest om de koe te melken. Die moet wel een van het vrouwelijk geslacht zijn, want de stier wordt gedumpt op straat. De kinderen komen rond half acht uit bed, terwijl ze al een uur daarvoor wakker zijn gemaakt. Eenmaal uit bed dan wordt er begonnen aan het ontbijt, wat hetzelfde is als de avondmaaltijd; Dal Bhat, bestaande uit rijst, wisselende groente en een sausje, de dal. Een tv, koelkast of zelfs sanitaire voorzieningen ontbreken in veel huishoudens. Maar één ding heeft iedereen, en dat is een rijstkoker.

Dan moeten de kinderen naar school en vader moet naar werk. Wanneer moeder begint aan haar huishoudelijke klusjes gaan de kinderen in uniform met de schoolbus naar school. De weg van de ene plaats naar de andere wordt gehinderd door taxi’s, militairen, scooters, en natuurlijk koeien. Typische Aziatische chaos dat sneller went dan het ontbijt. Op elke plaats of bestemming is het ritueel om Nepali Chia te drinken; thee met koeienmelk. Onwennig in het begin, maar zeker niet vies. Overdag is het warm en klam. In het westen van de stad zitten de toeristen, die daar vaak hun hele verblijf veilig de dagen doorbrengen. In het centrum is het een mengelmoes van tieners in korte rokken met adidas tot mannen in pakken met topi’s en natuurlijk getrouwde vrouwen kenmerkend door tika’s en traditionele kleding.
De eerste maaltijd die wordt genuttigd na het ontbijt is de ‘tiffin’, een klein hapje dat vaak rond vijf uur wordt gegeten als de kinderen en mannen weer thuis zijn. De nette pakken van de mannen gaan uit en al snel wordt er pyjama of sportkleding gedragen. De activiteiten bestaan dan uit voornamelijk tv kijken, spelletjes spelen en indien de wifi niet wegvalt telefoneren. Tussen half acht en negen wordt er avond gegeten. Een Nepalees kan geen genoeg van Dal Bhat krijgen, iets waar ik mij niet meer mee kon associëren na enkele weken. Eenmaal gegeten wordt er voor het slapen gaan nog naar Indische cricket of naar een oude premier leaguewedstrijd gekeken. Ohja, eten wordt gedaan met de rechter hand, en jezelf schoonmaken wordt gedaan met de andere.