Eva Reitsma, derdejaarsstudent HAN Pabo

Hallo Nederland!

En toen waren we weer thuis! In februari ben ik samen met twee vriendinnen/ studiegenoten naar Zuid Afrika gevlogen voor onze buitenland stage. Inmiddels ben ik nu alweer ruim een maand thuis en dat brengt zeker de nodige gevoelens met zich mee en wordt het eens tijd voor een terugblik!

Stage

Wij liepen stage op twee basisscholen waarbij we remedial teaching gaven; één op één begeleiding en in kleine groepjes. Onze projectleider vond het daarbij wel nodig dat wij les zouden gaan geven in het Afrikaans. Ondanks dat we dat een beetje spannend vonden, waren we het daar wel mee eens. Het is een kwestie van durven en doen! Wij vertelden de kinderen dan ook; ‘Ik help jou met school, help je mij dan een beetje met Afrikaans spreken? Dan kunnen we allebei van elkaar leren!’ De kinderen vonden het hartstikke leuk; de één lacht een beetje verlegen terwijl de ander je erop los verbetert. Ook vanuit de leerkrachten op school kwamen er veel positieve reacties op het feit dat wij Afrikaans spraken.

Terugkijkend op de afgelopen 5.5 maand heb ik een ontzettend fijne tijd gehad! De vakken waar wij les in gaven waren; Afrikaans, Rekenen, Begrijpend lezen en Gedrag.

Indrukken

Hoe verder de maanden vorderden, hoe meer wij merkten dat de leerlingen zich blootgaven en vooruitgang boekten, dat was mooi om te zien! Echter, was het ook zeker schrijnend; leerlingen die naar school komen zonder schoenen, gaten in de kleren (die zij overigens elke dag aanhebben), kapotte (rug)zakken en verhalen van thuis waarvan je hart breekt. Hierdoor word je wel even met je neus op de feiten gedrukt en besef je maar weer eens dat wij het echt ontzettend goed hebben in Nederland. Daarnaast heb ik ook zo’n grote bewondering voor de kinderen die ondanks al die hindernissen toch de motivatie vinden om elke dag naar school te komen en het beste ervan proberen te maken. Wat erg fijn was, is dat wij een steunpunt voor de kinderen konden zijn. Wij konden hen ook een veilige en fijne tijd bieden voor dat ene persoonlijke halfuurtje waarin we leerden maar ook lol maakten.

Terugblik

Eenmaal thuis denk ik nog elke dag aan de avonturen die we mee hebben gemaakt. In de eerste week in Grabouw had ik last van een cultuurshock en dat was heftig. Ik voelde mij niet veilig en moest heel erg wennen. Dat komt natuurlijk omdat je niet weet wat je te wachten staat en alles onbekend is. Sommige studenten bleven voor 10 maanden. ‘Pff.. Daar moet ik echt niet aan denken’ dacht ik toen nog maar nu zou ik het zo doen. Wij hebben erg fijne en lieve mensen ontmoet waarmee we leuke dingen deden en zij ons in hun families verwelkomd hebben en ook met elkaar gave en geweldige ervaringen opgedaan!

Weer thuis zijn is ook een dubbel gevoel. Fijn om weer thuis te zijn en te herenigen met familie en vrienden en je eigen dingetjes op te pakken, maar ook elke dag heimwee naar de afgelopen 5,5 maand! Als ik de kans opnieuw zou krijgen, zou ik zo weer gaan!