Kim Dirken, alumna Academische Pabo (ALPO).

Hola! Mijn naam is Kim en ik ben afgelopen zomer afgestudeerd aan de ALPO. Hoewel ik studeren heel leuk vind, wilde ik niet direct mijn master achter mijn bachelor aanplakken, dus besloot ik om een halfjaartje iets anders te doen. Dit heeft ertoe geleid dat ik in september en oktober een tijdje in het buitenland les gegeven heb, los van mijn studie.

Zoals ik al zei, ik hou erg van studeren en tot 1 jaar geleden had ik me dan ook nooit voorgesteld dat ik mijn master niet direct achter mijn bachelor gevolgd zou hebben. Én ik had mezelf al helemaal niet twee maanden in een ander land aan de andere kant van de wereld voorgesteld. Het was echter wel zo dat, zolang als ik me kon herinneren, ik in mijn eentje een verre reis wilde maken en kennis wilde maken met andere culturen. Het leek me eerst een hele mooie kans om dit tijdens mijn studie te doen, maar al snel bleek dit een hoop geregel op de ALPO (maar niet onmogelijk, zoals we hebben gelezen in de blog van Elle).  Bovendien merkte ik gaandeweg dat ik het eigenlijk al zo druk had met mijn studie, dat ik helemaal niet graag naar het buitenland zou willen, met al die opdrachten en heisa erbij. Nee, als ik naar het buitenland zou gaan, dan wilde ik me optimaal op de mensen en het land kunnen focussen, zonder me iedere dag zorgen te hoeven maken over opdrachten die ik zou moeten inleveren.

Door het betoverende effect van de lichtjes in de avond zou je haast vergeten wat voor een verdeeldheid in arm en rijk Quito kent

‘Maar waar ga ik dan heen…?’
Na de nodige twijfels besloot ik in februari afgelopen jaar de knoop door te hakken: ik zou naar het buitenland gaan na mijn bachelor. Ik besloot dat als ik in juli dan toch mijn lerarendiploma op zak zou hebben, ik graag ervaring op zou willen doen met lesgeven in het buitenland. Maar, waar zou ik heengaan? Ik denk dat overal wel wat te leren en ontdekken valt, dus ik besloot niet te kijken naar een specifiek land, maar naar een stichting die verantwoord en eerlijk vrijwilligerswerk aanbood. Deze zoektocht leidde er uiteindelijk toe dat ik terecht kwam bij een kleine Nederlandse stichting, Local Dreamers [1], in Quito (Ecuador). Na wat onderzoek over Ecuador en gesprekken met de stichting, boekte ik in mei een vliegticket en zat ik op 1 september in het vliegtuig.

Dan is het opeens werkelijkheid
Ik kwam op een zondagavond bij mijn gastgezin aan en de dag erna mocht ik direct aan de slag. Er kwamen direct veel indrukken op me af! Ik kan me alles nog levendig herinneren, van de taxichauffeur die een foto met me probeerde te maken, tot de kinderen die ijsjes probeerde te verkopen op straat en het hartelijke ontvangst van mijn gastgezin. De eerste week had ik alle tijd om mijn lessen voor te bereiden, zodat ik de week erop kon starten met Engels les  aan volwassenen en tieners. Daarnaast volgde ik zelf Spaans les, bereidde ik wekelijkse een pubquiz voor en later mocht ik helpen met zwemlessen geven. Mijn reis heb ik tot slot afgesloten met een natuurproject op de Galapagoseilanden.

Een grote leerschool
Hoewel ik hier niet voor mijn studie was, waren er voortdurend leermomenten (op vele fronten). Uiteraard heb ik geleerd over hoe je bijvoorbeeld les kunt geven in een andere taal en hoe het Ecuadoriaanse schoolsysteem in elkaar zit, maar dat was nog het minste. Wat me vooral veel heeft bijgebracht is het leren omgaan met zoveel verschillende mensen. Ik dacht dat ik hier al veel van wist, maar ik realiseerde me dat ik in Nederland wel vaak naar dezelfde soort mensen toetrok. Nu werd ik als het ware gedwongen om met iedereen om te gaan, op een hele persoonlijke manier. Ik werkte en woonde immers samen met deze mensen. Dit heeft ertoe geleid dat ik mijn eigen perspectieven op bepaalde zaken heb bijgesteld en ben geïnspireerd door de verschillende manieren waarop mensen hun leven vormgeven.

Ik kan niet écht een ‘beste moment’ uitkiezen. Wat me over de hele linie het meest zal bijblijven is meer de hartelijkheid van iedereen die je daar ontvangt. Dat mensen blij zijn dat je er gewoon bent en alleen al daardoor ben je onderdeel van hun gemeenschap. Ik heb me echt thuis gevoeld zoals ik dat zou doen bij mijn eigen familie. Het voelde ook heerlijk om Engels les te mogen geven bij deze stichting en te mogen leren over het dagelijks leven van de studenten. Het was fijn om vrij te zijn in wat ik de studenten wilde leren, zonder dit voor een opdracht te hoeven doen. Ik kan alleen maar hopen dat ik de mensen zoveel heb kunnen geven als ik van hun heb gekregen.

Tuurlijk, er waren ook moeilijke momenten. Bijna twee weken zaten we binnen opgesloten toen er een nationaal protest uitbrak. Dat herinnerde mij aan hoe fragiel de politiek eigenlijk was en hoe snel het dagelijks leven op heftige wijze voor de Ecuadoriaanse bevolking verstoord kan worden. Iets wat in Nederland op zo’n schaal niet denkbaar is. Meerdere keren bleek dat Ecuadorianen zich iets minder strak aan plannen hielden dan dat Nederlanders dat doen en in het begin vond ik het soms lastig om te schakelen. Uiteraard moest ik in het begin ook erg wennen aan alle nieuwe mensen in het algemeen, wat soms wat eenzame momenten opleverde. Al snel leerde ik echter dat ik meer dan welkom was als ik me een beetje openstelde. Hoe mooi is het als je aan het einde kan terugkijken en je realiseert dat je daar allemaal doorheen bent gekomen en dat je je in twee maanden zo thuis kunt voelen op een compleet andere plek.

In het weekend op avontuur in de veelzijdige omgeving van Quito (hier: Cotopaxi)

Verken wat je daadwerkelijk wil
Ik denk niet dat je persé naar het buitenland hoeft om op deze bovengenoemde vlakken te groeien. Feit is denk ik wel, dat je in het buitenland, ver van alles wat je gewend bent, echt even kan ontdekken wat je eigenlijk in je mars hebt. Je kunt niet om de leerervaringen heen, je kunt niet voor de makkelijke weg kiezen. Je zult jezelf moeten handhaven en op jezelf moeten leunen en als dat eenmaal lukt, dan is dat een super gevoel. Als je ook maar het kleinste verlangen hebt om ook een bezoekje aan het buitenland te brengen als stagiair of vrijwilliger, dan kan ik je alleen maar aanraden om het idee te verkennen en je erin te verdiepen. Ga ervoor! Wie weet waar je over een jaar zit!

#meervoordeklas

[1] Localdreamers.org.nl