Door Thomas, Suzanne en Rianne, studenten HAN Pabo Arnhem

Ondanks dat het einde van onze reis langzaam nadert, en we al ontzettend veel gezien en gedaan hebben, blijft dit land ons verbazen en verwonderen. Vandaag zijn wij weer vroeg vertrokken naar het gebergte vlakbij Marrakech waar wij, na een lange slingerende busrit, op bezoek gingen bij een middelbare school.

Het uitzicht bij de school alleen al was genoeg om een poos in verwondering te aanschouwen en uiteraard vast te leggen op camera. We keken uit over oker-rode dorpen, lappen akkerbouw in verschillende tinten groen en bergen met sneeuw bedekt zover de horizon strekte.

Bijgekomen van het uitzicht, en nieuwsgierig naar deze school, bezochten wij in groepjes verschillende lessen van studenten rond de leeftijd van zestien.

Zo ook woonden wij een Marrokkaanse les beeldende vorming bij, waar de leerlingen een tajine moesten schetsen. Dit deden ze met uiterste precisie, technisch en met het nodige meten. Opvallend was hoe een deel van de leerlingen lijnen met een liniaal van rechts naar links en onder naar boven tekenden. Toeval of een gevolg van het Arabisch schrijven (van rechts naar links)?

Ook opvallend was het feit dat één tafel uitsluitend uit meisjes bestond en de andere door de jongens bezet was.

Na het observeren van de les liepen wij, door de mooie binnentuin, naar een ander vertrek voor een korte pauze waarbij, zoals wij hier langzamerhand gewend zijn, zoete Marrokkaanse thee geschonken werd. Hier gaf Mustaffah een interessant workshop over onderwijs.

Zijn visie, kort samengevat: geef studenten geen vis maar leer ze vissen, kwam behoorlijk overeen met onze visie op onderzoekend en ontdekkend leren en sprak ons erg aan. Er volgde een korte activiteit waarbij wij allen op verschillende manieren een monument moesten presenteren: toneel, dichtvorm etcetera. Na afloop verlieten wij de school om heerlijk te lunchen aan de rivier.

Helaas, kent ook Marokko dagen van regen en bewolking. Zo zaten wij, licht rillend van de onverwachte kou, te genieten van een heerlijke tajine toen de lucht toch wel erg donker werd. De eerste druppels bleven gelukkig nog even uit tot wij ons naar de bus begaven.

Terug aangekomen bij het hotel waren we aangenaam verrast door de temperatuur en weersomstandigheden in de stad. Na een korte evaluatie en WiFi-break was de namiddag nog vrij. De souks in betekende dit voor de meesten! Er werd weer hard onderhandeld, er werden mooie souvenirs veroverd en we genoten weer van de drukte van deze mooie, nooit slapende, stad.

Terugblikkend op deze dag is het meest bijzondere toch wel hoe wij als personen ondanks onze tegenslagen, verschillen en eigen levens toch een hechtere groep zijn geworden. Iedereen vindt het toch steeds weer in zich om te genieten van deze reis, om te leren en om elkaar te steunen.

Ook in zware tijden (kou, afwezigheid van WiFi, gebrek aan een normaal toilet of vermoeidheid) weet iedereen toch een lach op zijn gezicht en dat van de lokale bevolking te toveren. Dat is pas echte 1001 nachten abra kadabra!