Geschreven door Kim, Saida en Lévi

Vanochtend vroeg om half negen vertrokken (inclusief het Marokkaanse halfuurtje) richting de bergen. De dag was regenachtig begonnen, maar er werd beloofd dat de zon nog zou gaan schijnen.

Om negen uur waren we aangekomen bij een conferentie met de délégé van het onderwijs in de grote regio Marrakech en Al Haouz die persoonlijk is aangesteld door de minister van onderwijs.

Hier waren ook een aantal Marokkaanse studenten aanwezig die ons gisteren hebben begeleid. Ook hier gold weer het Marokkaans half uurtje. Na het serieuze gedeelte stond er Marokkaanse thee met koekjes en chocoladebroodjes klaar. Na wat integratiegesprekken met de aanwezigen hebben we onze reis voortgezet naar het begin van het Atlasgebergte, een bijzondere rit tussen bergpassen door en met enorme stijgingen en dalingen.

De eerste school die we bezochten was voor het voortgezet onderwijs en we mochten een aantal lessen bekijken. Daarnaast is het schoolsysteem helemaal uitgelegd door de directeur.

Je hebt het primaire (1e – 6e klas, vanaf zes jaar tot dertien jaar), college (drie jaar een soort van onderbouw/vmbo) en het lycee (een soort bovenbouw/havo/vwo, beginnend met een gezamenlijk eerste jaar (tc) en een latere keuze in bac1 en bac2).

Wat ons met name opviel was dat een groep gemiddeld uit 36 leerlingen bestaat en de opkomst vaak afhankelijk is van het weer.

De gemiddelde verhouding is als volgt: minder dan één derde van de leerlingen is vrouwelijk. Dit komt doordat veel meiden niet naar school gaan, ondanks de leerplicht. Dat meiden vaak thuis blijven heeft te maken met tradities.

Op dit moment gaat er 28% van de staatskas naar het huidig onderwijs, ze zijn dus bezig met enorme hervormingen en ontwikkelingen. De staat streeft ernaar dat elk kind onderwijs krijgt – een van de doelen is om het analfabetisme uit te bannen – en financiert de gehele schooltijd van kinderen, vanaf de basisschool tot en met de universiteit.

Het zit zelf zo dat wanneer een leerling een jaar haalt, de ouders een geldbedrag ontvangen om de leerling door te laten studeren. Dit is als stimulans bedoeld. Wel geldt er een jaarlijkse bijdrage van tien dirham per kind van de ouders.

Sinds tien jaar wordt er strenger gecontroleerd door de onderwijsinspectie. Als kinderen niet naar school gaan wijst zij de ouders hierop. Vaak gaan de kinderen dan toch naar school. De ouders die de kinderen dan alsnog niet laten gaan riskeren een rechtszaak.

Op school worden eerst de meisjes verdeeld over de klassen, daarna de jongens. De leerlingen worden ingedeeld op niveau, niet op leeftijd.

Kinderen van het platteland verblijven in een soort pension vlak bij de school waar eten en onderdak voor ze geregeld. In de schoolvakanties gaan ze naar huis.

Alles is er dus op gericht om zoveel mogelijk kinderen te kunnen laten leren en dat zoveel mogelijk kinderen naar school kunnen gaan.

Hierna hebben we met zijn allen geluncht bij een hotel in Imlil. Vlakbij stroomde een mooie rivier tussen allemaal stenen door en de avonturiers onder ons konden zich even helemaal uitleven met klimmen.

Daarna bezochten we een basisschool op tien minuutjes afstand waarbij we langs allemaal mooie winkeltjes kwamen waarbij we onze kunst van het afdingen nog eens goed konden oefenen.

Na de stagescholen in Marrakech was het een erg bijzondere ervaring om nu de scholen op het platteland te zien. Zeker een ervaring voor ons als aankomend leerkracht om mee te nemen in onze eigen ontwikkeling.